Εμβολιασμοί και βρεφική θνησιμότητα

03/09/2013

Πριν τα πρώτα του γενέθλια, ένα μωρό στην Αμερική θα δεχτεί 26 εμβόλια -μέρος τού εντατικού προγράμματος εμβολιασμών παγκοσμίως- και αυτό συμβαίνει σχεδόν σε κάθε παιδί μέχρι την ηλικία τού ενός έτους, στις αναπτυγμένες χώρες. 

Αυτή η διαδικασία επαναλαμβάνεται σε κάθε κράτος με ένα εντατικό πρόγραμμα εμβολιασμών, δείχνοντας άμεση σύνδεση μεταξύ των αριθμών των δόσεων, που χορηγούνται τον πρώτο χρόνο τής ζωής και τού ποσοστού βρεφικών θανάτων.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν το χειρότερο ποσοστό βρεφικής θνησιμότητας από 34 πολιτείες, που αξιολογήθηκαν σε μια νέα έρευνα, με 6,22 βρέφη στα 1000 να πεθαίνουν πριν την ηλικία τού ενός έτους. Καθώς στις ΗΠΑ γεννιούνται γύρω στα 4 εκατομμύρια μωρά το χρόνο, αυτό σημαίνει, ότι 24.800 θα πεθάνουν πριν τα πρώτα τους γενέθλια και για πολλά από αυτά ίσως ευθύνεται ο μεγάλος αριθμός εμβολιασμών. Αυτό είναι το χειρότερο ποσοστό βρεφικής θνησιμότητας από όλες τις ανεπτυγμένες χώρες.

Η εικόνα αυτή είναι πολύ διαφορετική από εκείνη, που παρουσιάζεται από το Αμερικανικό Εθνικό Πρόγραμμα Εμβολιασμών (National Vaccine Injury Compensation Program), το οποίο, τον περασμένο χρόνο δέχτηκε, ότι πέθαναν μόνο 107 παιδιά ως άμεσο αποτέλεσμα εμβολιασμού και κατέβαλε 110 εκατομμύρια δολάρια ως αποζημίωση στις οικογένειες.

Οι ερευνητές Neil Miller και Gary Goldman, που διεξήγαγαν την έρευνα, πιστεύουν, ότι πολλοί θάνατοι, που σχετίζονται με εμβολιασμούς «επαναταξινομούνται», για να επισκιάσουν κάθε σύνδεση. Πιστεύουν, για παράδειγμα, ότι κάποιοι βρεφικοί θάνατοι, οι οποίοι αποδίδονται στο «Σύνδρομο Αιφνίδιου Βρεφικού Θανάτου», είναι αποτέλεσμα των υπερ-εμβολιασμών. Υπάρχουν επίσης στοιχεία, ότι το μέγεθος τής πραγματικής βλάβης, που προκαλούν τα εμβόλια, δεν έχει ποτέ δημοσιευτεί κι ότι οι φαρμακευτικές εταιρείες μαζί με τις υπεύθυνες ρυθμιστικές αρχές για την υγεία «συνωμοτούν» στην κάλυψη, πιθανόν λόγω τής πεποίθησης, ότι τα εμβόλια κάνουν καλό και οι οποιεσδήποτε βλάβες, που προκαλούνται από αυτά, υπερκαλύπτονται από τα οφέλη τους.


Ωστόσο, υπάρχουν δύο άλλες πιθανές αιτίες για την κάλυψη. Οποιαδήποτε υπόνοια, ότι τα πολλαπλά εμβόλια μπορεί να είναι βλαβερά -ή ακόμα χειρότερα, θανατηφόρα- θα ανέπτυσσαν την αμφιβολία μεταξύ των γονιών, που διαβεβαιώνονται πάντα από τους γιατρούς, ότι τα εμβόλια είναι ασφαλή και τα κόστη αποζημίωσης θα δημιουργούσαν ένα τεράστιο πρόβλημα στην ήδη επιβαρημένη δημόσια οικονομία.

Λίγο μετά το τέλος τού πολέμου τού Περσικού Κόλπου το 1991, αμερικανοί, καναδοί και βρετανοί στρατιώτες άρχισαν να παρουσιάζουν ασθένειες, που δεν είχαν ιατρική εξήγηση: διάφορα είδη καρκίνου, νεφρική ανεπάρκεια, πτώση τού ανοσοποιητικού συστήματος. Πολλά νεογέννητα βετεράνων παρουσίασαν σοβαρές σωματικές ανωμαλίες: άλλα γεννήθηκαν χωρίς χέρια και άλλα χωρίς πόδια. Περισσότεροι από 80.000 αμερικανοί βετεράνοι υποφέρουν σήμερα ή πεθαίνουν από τα ίδια συμπτώματα - περίπου ένας στους εφτά στρατιώτες, που υπηρέτησαν στον Περσικό.
Σε αυτή την κατ' αρχήν ανεξήγητη ασθένεια δόθηκε ένα όνομα: «Το σύνδρομο τού Κόλπου». Οι γιατροί κατέληξαν στο συμπέρασμα, ότι οι στρατιώτες-ασθενείς είχαν εκτεθεί στα χημικά όπλα των ιρακινών, τα οποία, όπως αποδείχθηκε αργότερα, δεν υπήρχαν καν.

Όλοι οι στρατιωτικοί, που συμμετέχουν σε ειρηνευτικές αποστολές, εμβολιάζονται με ισχυρά κοκτέιλ εμβολίων πριν την αναχώρησή τους. Αρκετοί νέοι και μέχρι τότε απόλυτα υγιείες στρατιωτικοί τής χώρας μας, παρουσίασαν επίσης διάφορες σοβαρές ασθένειες κατά την παραμονή ή μετά την επιστροφή τους από ειρηνευτικές αποστολές (καρκίνο, σκλήρυνση κατά πλάκας κ.λπ.).Οι υπερ-εμβολιασμοί είναι η αιτία των ασθενειών των στρατιωτικών κι όχι τα ανύπαρκτα χημικά. Δυστυχώς, οι ανυποψίαστοι στρατιωτικοί αποτελούν τα πειραματόζωα των φαρμακευτικών εταιρειών παγκοσμίως. (Σημειώνεται, ότι όλο το στρατιωτικό προσωπικό Αμερικής και Βρετανίας εμβολιάστηκε επί πλέον υποχρεωτικά πέρυσι, με το εμβόλιο τής γρίππης).

Αλλά υπάρχει κάτι άλλο, που προστίθεται στην ήδη τοξική κατάσταση. Η Helen Ratajczak, πρώην ερευνήτρια φαρμακευτικής εταιρείας, ανακάλυψε, ότι 23 εμβόλια, που δίνονται σε βρέφη περιέχουν ανθρώπινο DNA. Από αυτά, το εμβόλιο κατά τής πολιομυελίτιδας, που αναπτύσσεται σε ανθρώπινο εμβρυϊκό ιστό, δίνεται σε μωρά ηλικίας δύο μηνών.

Περισσότερες δόσεις εμβολίων, περισσότεροι θάνατοι βρεφών.

Η έρευνα των Miller και Goldman συνδέει άμεσα την ένταση τού εθνικού προγράμματος εμβολιασμού και τού ποσοστού των βρεφικών θανάτων. Πολύ κοντά σε αποτελέσματα στην έρευνα των 34 εθνών είναι η Κούβα, η οποία χορηγεί 22 δόσεις εμβολίων σε βρέφη κάτω των 12 μηνών κι έχει ποσοστό θνησιμότητας 5,82 στα 1000 (βλ. παρακάτω πίνακα). Το Hνωμένο Βασίλειο έχει επίσης άσχημα ποσοστά. Στα βρέφη δίνονται 19 δόσεις εμβολίων το πρώτο έτος τής ζωής τους και βρίσκεται στην 25η θέση στον πίνακα με τα χειρότερα ποσοστά βρεφικής θνησιμότητας με 4,85 θανάτους στα 1000. Αντίθετα, η Σουηδία και η Ιαπωνία έχουν δυο από τα χαμηλότερα ποσοστά βρεφικής θνησιμότητας –2,75/1000 και 2,79/1000 αντίστοιχα– και περιλαμβάνουν μόνο 12 δόσεις στα εθνικά προγράμματα εμβολιασμών τους, τα χαμηλότερα στην έρευνα.

Κατά μέσο όρο, τα ποσοστά βρεφικής θνησιμότητας ήταν 3,36/1000 σε έθνη, που είχαν 12-14 δόσεις στα προγράμματα εμβολιασμών τους, 3,89 για 15-17 δόσεις, 4,28 για 18-20 δόσεις και 5,19 για 24-26 δόσεις (Hum Exp Toxicol, 1011; doi: 10.1177/0960327111407644).

Το Σύνδρομο Αιφνίδιου Βρεφικού Θανάτου στα εμβολιασμένα βρέφη

Αν τα εμβόλια είναι η μεγαλύτερη αιτία βρεφικών θανάτων, ειδικά στον ανεπτυγμένο κόσμο, γιατί αυτό δεν έχει βελτιωθεί; Οι Miller και Goldman πιστεύουν, ότι αναφέρονται άλλες αιτίες, ειδικά το Σύνδρομο Αιφνίδιου Βρεφικού Θανάτου (ΣΑΒΘ) και είναι επίσης πιθανό οι υπερ-εμβολιασμοί να παίζουν σημαντικό ρόλο στους θανάτους, αν δεν είναι η μόνη αιτία.

Το ΣΑΒΘ ήταν τόσο σπάνιο φαινόμενο τη δεκαετία τού 1960, που δεν συμπεριλαμβανόταν καν στη λίστα με τις πιθανές αιτίες βρεφικών θανάτων. Τότε, κατά το τέλος τής δεκαετίας, παρουσιάστηκε ένα πρόγραμμα εμβολιασμών και, για πρώτη φορά, έπρεπε τα βρέφη τής Αμερικής να κάνουν τα εμβόλια: DPT (διφθερίτιδας-τετάνου–κοκίτη), πολιομυελίτιδας και MMR (ιλαράς-παρωτίτιδας–ερυθράς). Μέχρι το 1969, μια νέα αιτία βρεφικών θανάτων –που ονομάστηκε Σύνδρομο Αιφνίδιου Βρεφικού Θανάτου– εμφανίστηκε στα ιατρικά λεξικά και μέχρι το 1973 ήταν αρκετά διαδεδομένη έτσι, ώστε να συμπεριληφθεί στο Αμερικανικό Εθνικό Κέντρο Στατιστικών Υγείας. Μέχρι το 1980, είχε γίνει η κύρια αιτία θανάτου μεταξύ των βρεφών από 28 ημερών έως και ενός έτους στις ΗΠΑ. (Pediatrics, 2002; 109: 274-83).

O μέσος όρος ετήσιων ποσοστών ΣΑΒΘ έπεσε κατά 8,6% μεταξύ 1992 και 2001 μετά την επιτυχία τής καμπάνιας, που παρότρυνε τους γονείς να βάζουν τα μωρά να κοιμούνται ανάσκελα. Ωστόσο, υπήρξαν διαφωνίες, ότι αυτή η υποτιθέμενη μείωση επιτεύχθηκε απλά με διαφοροποίηση των αριθμών. Άλλα ανεξήγητα αίτια θανάτου στα νεογέννητα, όπως η «ασφυξία στο κρεβάτι», «ασφυξία από άλλη αιτία» και «άγνωστα και απροσδιόριστα αίτια» αυξήθηκαν δραματικά. Τα ποσοστά τής «ασφυξίας στο κρεβάτι» αυξήθηκαν πάνω από 11 τοις εκατό, και η συνολική αύξηση στις άλλες κατηγορίες εξαφάνισε κάθε μείωση, που επιτεύχθηκε με την καμπάνια.

Το ΣΑΒΘ ορίζεται ως «ο ξαφνικός και απρόσμενος θάνατος ενός βρέφους που παραμένει ανεξήγητος μετά από ενδελεχή έρευνα» και αν και δεν έχουν παρατηρηθεί συγκεκριμένα συμπτώματα, οι αυτοψίες συχνά ανακάλυψαν πνευμονική συμφόρηση και οίδημα στους πνεύμονες και φλεγμονή στην αναπνευστική οδό (National Center for Health Statistics. Vital Statistics of the United States 1988, volume II, Mortality, Part A. Washington, DC: Public Health Service, 1991).

Μία μελέτη αποκάλυψε, ότι στα δύο-τρίτα των θυμάτων από ΣΑΒΘ είχαν γίνει εμβολιασμοί με το εμβόλιο DTP. Από αυτά, 6,5% πέθανε μέσα σε 12 ώρες μετά τον εμβολιασμό, 13% μέσα σε 24 ώρες και 26% μέσα σε τρεις μέρες. Οι ερευνητές συμπέραναν ότι το εμβόλιο «ίσως είναι ένα γενικά παραγνωρισμένο κύριο αίτιο ξαφνικού θανάτου σε βρέφη και μικρά παιδιά κι ότι οι κίνδυνοι των εμβολιασμών ίσως υπερτερούν από τα οφέλη τους.» (Παρουσίαση στην 34η ετήσια συνάντηση τής Αμερικανικής Ακαδημίας Νευρολογίας, 25/4-1/5 1982, Washington, DC).

Μία μελέτη ανακάλυψε, ότι το ποσοστό θανάτων από ΣΑΒΘ ήταν 7,3 φορές υψηλότερο τις πρώτες τρεις μέρες μετά από τον εμβολιασμό με το εμβόλιο DTP σε σύγκριση με μια περίοδο περισσότερων από 30 ημερών (Am J Public Health, 1987; 77:945-51), ένα συμπέρασμα, με το οποίο συμφωνεί και μία άλλη ερευνητική ομάδα, που υπολόγισε, ότι ο κίνδυνος αυξανόταν οκτώ φορές περισσότερο κατά τη διάρκεια των τριών πρώτων ημερών μετά τον εμβολιασμό (Am J Public Health, 1992;136: 121-35).

Eντατικοί εμβολιασμοί στα αναπτυσσόμενα κράτη

Στα αναπτυσσόμενα κράτη, οι αριθμοί είναι πολύ χειρότεροι, όπως περίμενε κανείς, και επίσης, παραμένει η σχέση μεταξύ των εντατικών προγραμμάτων εμβολιασμών και των υψηλών ποσοστών βρεφικής θνησιμότητας. Η Γκάμπια και η Μογγολία έχουν ένα πρόγραμμα εμβολιασμών με 22 δόσεις εμβολίων και τα ποσοστά βρεφικής θνησιμότητας είναι από 68,8 έως 29,9 στα 1000 αντίστοιχα. Ωστόσο, πολλοί από αυτούς τους θανάτους θα μπορούσαν επίσης να προκληθούν από κακή ποιότητα νερού, υποσιτισμό ή φτωχές συνθήκες υγιεινής.

Αυτές οι άλλες πιθανές αιτίες θανάτου λήφθηκαν υπ΄ όψη σε μία μελέτη στο Guinea-Bissau στη δυτική Αφρική, όπου έχει ένα από τα μεγαλύτερα ποσοστά βρεφικής θνησιμότητας στον κόσμο. Η μελέτη περιλάμβανε 15.351 παιδιά, γεννημένα μεταξύ 1990 και 1996, που παρακολουθούνταν από δανούς ερευνητές κατά τη διάρκεια τού προτεινόμενου προγράμματος εμβολιασμών. Στα παιδιά έγιναν εμβόλια για πολιομυελίτιδα και φυματίωση (BCG) κατά τη γέννηση, το εμβόλιο DPT (διφθερίτιδας-τετάνου–κοκίτη) στην ηλικία των 6, 10 και 14 εβδομάδων και το εμβόλιο τής ιλαράς στους εννέα μήνες.

Οι ερευνητές ανακάλυψαν, ότι τα εμβόλια ιλαράς και φυματίωσης είχαν ευεργετικά αποτελέσματα και μείωσαν τα ποσοστά θνησιμότητας. Ωστόσο, τα ποσοστά θανάτων αυξήθηκαν 1,84 φορές μεταξύ των παιδιών, που εμβολιάστηκαν με το εμβόλιο τής πολιομυελίτιδας και το DPT. (Πηγή: BMJm 2000; 321: 1435-8)

Σε κίνδυνο το ανοσοποιητικό σύστημα από τους εμβολιασμούς

Οι γιατροί διαβεβαιώνουν τους γονείς, ότι τα μωρά τους μπορούν να αντέξουν τους πολλαπλούς εμβολιασμούς, όμως η συμβουλή τους έρχεται σε αντίθεση με τη βιολογία. Τα προγράμματα εμβολιασμών τείνουν να ξεκινούν από την ηλικία των δύο μηνών, όταν χορηγούνται τα εμβόλια DPT, πολιομυελίτιδας και το πενταπλό DTaP/IPV/Hib, και που επίσης είναι μια κρίσιμη στιγμή, όπου αναπτύσσεται το ανοσοποιητικό σύστημα. Αν και συγκεκριμένες ανοσοποιητικές λειτουργίες είναι επαρκείς, πολλές κυτταρικές λειτουργίες δεν είναι εντελώς αναπτυγμένες και το συνολικό ανοσοποιητικό σύστημα είναι σε κίνδυνο σε αυτή την ηλικία. Ακόμα, αυτό το ανώριμο ανοσοποιητικό σύστημα πρέπει να αντιμετωπίσει εμβόλια που έχουν αναπτυχθεί σε ανθρώπινο εμβρυϊκό ιστό, που εισάγει ξένο DNA στο σώμα.

Το εμβόλιο τής πολιομυελίτιδας, που χορηγείται σε μωρά δύο μηνών αναπτύσσεται με αυτό τον τρόπο, όπως και άλλα 22 εμβόλια. Η Helen Ratajczak, πρώην ερευνήτρια τής φαρμακευτικής εταιρείας Boehringer Ingelheim, ανακάλυψε, ότι το συστατικό τής ερυθράς στο εμβόλιο MMR, καθώς και το εμβόλιο τής ανεμοβλογιάς παρασκευάζονται με ανθρώπινο DNA (J Immunotoxicol, 2011; 8: 68-79).

Συνολικά, πολλά εκατομμύρια εμβολίων έχουν αναπτυχθεί από τα πνευμονικά κύτταρα ανθρώπινων εκτρωτικών εμβρύων από το 1961 στις ΗΠΑ και το 1966 στο Ηνωμένο Βασίλειο, αν και αυτό δεν αποκαλύπτεται στους γονείς, όταν ζητούν τη συναίνεσή τους για εμβολιασμό. Αυτοί οι ζωντανοί ξενιστές είναι απαραίτητα στοιχεία στη βιομηχανία των αντιικών εμβολιασμών.

Αυτό εμφανίζει ένα ηθικό δίλλημα για τους γονείς και επίσης έναν πιθανό βιολογικό κίνδυνο. Ελβετοί ερευνητές από το πανεπιστήμιο τής Γενεύης ανακάλυψαν, ότι RNA από καρδιές βάτραχων μπορούσε να διασυνδέεται με βακτηριακό DNA σε μια διαδικασία γνωστή ως «transcession», όπου ανταλλάσσεται πληροφορία μεταξύ δύο γενετικών υλικών (World Medicine, 1971; September 22, 69-72). O dr. Maurice Stroun, επικεφαλής τής μελέτης, αναφέρει: «Καθώς γνωρίζουμε, ότι δεν μπήκαν στις καρδιές των βατράχων καθόλου βακτήρια, μπορούμε μόνο να συμπεράνουμε, ότι το βακτηριακό DNA πρέπει να μεταφέρθηκε από τα βακτήρια στα ζωικά κύτταρα».

Αυτή τη διαδικασία έχουν παρατηρήσει και άλλοι επιστήμονες. Σε μία μελέτη, όπου ένας ιός πέρασε μέσα από κυτταρικές καλλιέργειες 24 φορές, ερευνητές σημείωσαν κανονικές εισαγωγές και εξαλείψεις στον ιό, θεωρώντας, ότι ο ιός αντάλλασσε γενετικό υλικό με τους ιστούς, μέσα στους οποίους καλλιεργείτο (Virus Res, 1987; 7:335-49). Αυτά τα αποτελέσματα επαναλήφθηκαν ακριβώς σε ένα ερευνητικό εργαστήριο στη Γενεύη, όπου ερευνητές εισήγαγαν ανθρώπινα κύτταρα σε βακτηριακό DNA (Ann NY Acad Sci, 2004; 1022: 195-201).

Επιστήμονες εικάζουν, ότι αυτή η διαδικασία είναι η αιτία καρδιακής βλάβης, που ακολουθεί μετά από ρευματικό πυρετό και βακτηριακές λοιμώξεις. Ο dr. Howard Urnovitz από το πανεπιστήμιο τού Michigan, ο οποίος μελέτησε γενετικές μεταλλάξεις, που προκλήθηκαν από εμβόλια, υποστηρίζει, ότι το σώμα μας έχει μια «γενετική μνήμη» των ξένων ουσιών, που συναντά, συμπεριλαμβανομένων των εμβολίων.

Ωστόσο, υπάρχει ένα όριο στην ποσότητα, που μπορεί να αντέξει το σώμα πρινεμφανιστεί γενετική βλάβη ή εξελιχθεί χρόνια ασθένεια. Το όριο αυτό ποικίλει από άτομο σε άτομο και εξαρτάται από τη μοναδική ανοσοποιητική ικανότητα του καθενός. Η θεωρία τού Urnovitz θα μπορούσε να εξηγήσει γιατί οι υπερ-εμβολιασμοί μπορούν να έχουν ως αποτέλεσμα χρόνιες ασθένειες ή ακόμα και θάνατο. Όπως σχολίασε ο dr. Harold Buttram, ειδικός στην περιβαλλοντική ιατρική: «Οι επιπτώσεις αυτής τής διαδικασίας (transcession) είναι τεράστιες και εκφράζουν κάτι, που ίσως παίρνει θέση στα ανθρώπινα σώματα. Από τη σκοπιά των μελλοντικών γενεών, η πιθανότητα τα εμβόλια να προκαλούν υβριδισμό στα παιδιά μας ίσως αποτελεί μακράν τον μεγαλύτερο κίνδυνο των σημερινών προγραμμάτων εμβολιασμών.»

Χρόνιες παθήσεις εξ αιτίας των εμβολιασμών

Οι Buttram, Ratajczak και άλλοι επιστήμονες πιστεύουν, ότι η από νωρίς εισαγωγή ξένου DNA μέσω εμβολιασμών στο ανώριμο ανοσοποιητικό σύστημα ίσως είναι υπεύθυνη για ένα πλήθος χρόνιων παθήσεων τής παιδικής ηλικίας. Ο αμερικανός παιδίατρος dr. Kenneth Brock επινόησε τον όρο «τέσσερις Α ασθένειες»: Αυτισμός, ADHD (σύνδρομο διαταραχής ελλειμματικής προσοχής–υπερκινητικότητας), άσθμα, αλλεργίες– για να περιγράψει τα κύρια προβλήματα, που προσβάλλουν το ένα τρίτο τού συνόλου των παιδιών στις ΗΠΑ (Brock K, Stauth C, Healing the New Childhood Epidemics. New York: Ballantine Books, 2007).

Περίπου 20 χρόνια πριν, συνέβησαν ξαφνικές και οξείες αυξήσεις και στις τέσσερις παιδικές ασθένειες, που συνέπεσαν με την εισαγωγή των εμβολίων τής ανεμοβλογιάς και τού MMR II, που και τα δύο αναπτύσσονται σε ανθρώπινο εμβρυϊκό ιστό.

Μεταξύ 1983 και 1990, όταν αυξήθηκαν οι εμβολιασμοί με το νέο εμβόλιο MMR, τα περιστατικά αυτισμού στις ΗΠΑ αυξήθηκαν από 4 περιπτώσεις στα 10.000 παιδιά σε μία στα 500 παιδιά. Το 1988, άρχισαν να δίνονται δύο δόσεις τού εμβολίου MMR II. Μια παρόμοια εικόνα φαινόταν στο Ηνωμένο Βασίλειο, όπου το MMR II χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά το 1988. Εκείνο το έτος, τα ποσοστά αυτισμού αυξήθηκαν ανησυχητικά σε ένα στα 64 παιδιά. Ο Καναδάς, η Δανία και η Ιαπωνία ανέφεραν παρόμοια φαινόμενα.

Μία δεύτερη αύξηση στα επίπεδα τού αυτισμού σημειώθηκε το 1995 με την εισαγωγή τού νέου εμβολίου για την ανεμοβλογιά, επίσης παρασκευασμένου σε ανθρώπινο εμβρυϊκό ιστό (J Immunotoxicol, 2011; 8:68-79). Σήμερα, το ποσοστό αυτισμού στις ΗΠΑ είναι 1 κάθε 100 παιδιά, και ένα στα 86 παιδιά στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Το Σύνδρομο Διαταραχής Ελλειμματικής Προσοχής–Υπερκινητικότητας αυξήθηκε κατά 400% τα τελευταία 20 χρόνια και προσβάλλει περίπου 3,5 εκατομμύρια παιδιά στην Αμερική και 500.000 παιδιά στο Ηνωμένο Βασίλειο. Πάλι, εμφανίζεται μια παρόμοια εικόνα, που συμπίπτει με την εμφάνιση τού MMR II και τού εμβολίου τής ανεμοβλογιάς. Κατά την ίδια χρονική περίοδο, οι περιπτώσεις άσθματος αυξάνονται κατά 300% και οι αλλεργίες κατά 400% στα παιδιά.

Συγκάλυψη

Αν και η ανησυχητική έκρηξη περιπτώσεων των «τεσσάρων Α» (αυτισμού, ADHD, άσθματος, αλλεργιών) συσχετίζεται με την εμφάνιση εμβολίων, που παρασκευάζονται σε ανθρώπινο εμβρυϊκό ιστό, δεν παρέχεται οριστική απόδειξη αιτιατής σύνδεσης. Ο νευροχειρουργός Russell Blaylock, που μελέτησε την επίδραση των εμβολιασμών στην νευρολογική ανάπτυξη των παιδιών, πιστεύει, ότι οι ερευνητές δεν ενθαρρύνθηκαν ποτέ να ψάξουν για μία σύνδεση, γιατί κανείς δεν δέχεται καν αυτή την πιθανότητα. Όπως συμβουλεύει κατηγορηματικά τους γονείς το Εθνικό Σύστημα Υγείας τού Ηνωμένου Βασίλειου στην ιστοσελίδα του, «δεν υπάρχουν στοιχεία, ότι με το να γίνονται περισσότερα από ένα εμβόλια τη φορά θα επηρεάσουν δυσμενώς την υγεία σας ή του παιδιού σας. Επίσης δεν υπάρχει όριο στον αριθμό των εμβολίων, που μπορείτε να κάνετε στη ζωή σας.»

Στις σπάνιες περιπτώσεις, που η έρευνα έχει εξετάσει κάθε πιθανές αντιδράσεις, τα αποτελέσματα ίσως έχουν παραποιηθεί ή χαθεί. Ο dr. Blaylock παραθέτει μια περίπτωση συγκάλυψης μεταξύ φαρμακοβιομηχανιών και υπεύθυνων ρυθμιστικών αρχών υγείας, όταν εμφανίστηκαν στοιχεία, ότι τα εμβόλια προκαλούν νευροαναπτυξιακές διαταραχές και Σύνδρομο Διαταραχής Ελλειμματικής Προσοχής.

Το 2000, δημιουργήθηκε από τον dr. Thomas Verstraeten ένα ιδιωτικό συνέδριο μεταξύ 51 επιστημόνων –που περιλάμβανε αντιπρόσωπους από φαρμακευτικές εταιρείες, που παράγουν εμβόλια και αμερικανούς κυβερνητικούς λειτουργούς υγείας– για να μελετήσουν και να συζητήσουν τα ανησυχητικά ευρήματα σχετικά με την ασφάλεια των εμβολίων. Η μελέτη ανάλυσε τις αντιδράσεις σε 100.000 παιδιά από τέσσερις περιοχές ή φορείς υγείας, μετά από εμβολιασμό. Συγκεκριμένα, ο Verstraeten και η ερευνητική του ομάδα παρακολουθούσαν τις επιπτώσεις τού thimerosal, ενός συστατικού με υδράργυρο, που χρησιμοποιούταν ως συντηρητικό σε εμβόλια μέχρι το 2000. Είναι εκπληκτικό, ότι η «ομάδα ελέγχου» για τη μελέτη αποτελούταν από παιδιά, που είχαν λάβει μικρότερες δόσεις thimerosal αντί για παιδιά, που δεν είχαν εκτεθεί καθόλου στο συστατικό αυτό.

Η θλίψη και η μελαγχολία –όταν τα μωρά έκλαιγαν ανεξέλεγκτα– ήταν σημαντικά αυξημένη σε μωρά, που είχε δοθεί εμβόλιο, που περιείχε thimerosal σε ένα μήνα και η ασθένεια χειροτέρευε σε μωρά, στα οποία δόθηκαν υψηλότερες δόσεις υδραργύρου. Υπήρχε επίσης μία «σημαντική αύξηση κινδύνου» Συνδρόμου Διαταραχής Ελλειμματικής Προσοχής–Υπερκινητικότητας και σε τρεις μήνες, υπήρχε ξεκάθαρη αύξηση τού κινδύνου για νευροαναπτυξιακές διαταραχές, συμπεριλαμβανομένων προβλημάτων στην ομιλία (Medical Veritas, 2008; 5: 1714-26). Όταν η μελέτη δημοσιεύτηκε τελικά τρία χρόνια αργότερα, οι αντιδράσεις είχαν εξαφανιστεί και οι επιδράσεις είχαν χαρακτηριστεί ως «αμελητέες.» (Paedriatics, 2003; 112: 1039-48).

Εκείνα τα χρόνια, προστέθηκε ένας πέμπτος φορέας υγείας στη μελέτη, η Harvard Pilgrimage, αλλά τα παιδιά, που πήραν τη μέγιστη δόση thimerosal εξαιρέθηκαν και οι παράμετροι εισαγωγής στη μελέτη διαφοροποιήθηκαν. Ο Dave Weldon, μέλος τού αμερικανικού κογκρέσου, που διάβασε την αυθεντική μελέτη, ανάφερε στο Κέντρο Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων (CDC) τις ανησυχίες του για την συμπερίληψη τής ομάδας Harvard Pilgrimage, καθώς τα στοιχεία της ήταν «θέμα μεγάλης αναστάτωσης.» O Weldon ήθελε να γνωστοποιήσει τα αυθεντικά δεδομένα τής αρχικής μελέτης στον ανεξάρτητο ερευνητή dr. Mark Geier για επανανάλυση, αλλά τo CDC απάντησε, ότι τα δεδομένα είχαν «χαθεί». Η ίδια η προέλευση τού Verstraeten ήταν επίσης περίεργη. Στην παρουσιαζόμενη μελέτη, αναφερόταν ως υπάλληλος τού CDC και, ακόμα, την εποχή που ετοίμαζε τη μελέτη, εργαζόταν για τη φαρμακευτική εταιρεία GlaxoSmithKline, την παρασκευάστρια εταιρεία ενός από τα εμβόλια, που αναλύθηκαν.

Στο υπόμνημά του, ο dr. Blaylock προειδοποιεί, για το thimerosal –τώρα πλέον χρησιμοποιείται μόνο σε εμβόλια κατά τής γρίπης – και λέει, ότι ο πραγματικός ένοχος είναι το ίδιο το εντατικό πρόγραμμα εμβολιασμών. «Στα παιδιά γίνονται πολλά εμβόλια κατά τη διάρκεια τής πιο γρήγορης ανάπτυξης τού εγκεφάλου τους», γράφει. (Medical Veritas, 2008; 5: 1714-26).

Το εντατικό πρόγραμμα εμβολιασμών -που περιέχει εμβόλια, που αναπτύσσονται σε ανθρώπινο DNA- μπορεί να ευθύνεται για βρεφική θνησιμότητα, αύξηση τού αυτισμού, διαταραχή ελλειμματικής προσοχής κι υπερκινητικότητας και άσθμα.

Κατά τη διάρκεια της συνάντησης με τους εκπρόσωπους των φαρμακευτικών εταιρειών το 2000, ο επικεφαλής του CDC για την ασφάλεια των εμβολίων, dr. Robert Chen, δήλωσε, ότι «το ζήτημα είναι, ότι είναι αδύνατο, ανήθικο, να αφήνουμε παιδιά ανεμβολίαστα, έτσι δεν πρόκειται ποτέ, μα ποτέ να λύσετε αυτό το θέμα (τής ασφάλειας των εμβολίων).»

Μάλιστα, αυτή η πεποίθηση θα μπορούσε να αποτελέσει κάλυψη για κάθε βλάβη, ακόμα και θάνατο, που ίσως έχει προκληθεί από τα εμβόλια. Αυτά τα παιδιά ίσως αποτελούν την παράπλευρη απώλεια, τα άτυχα θύματα ενός προγράμματος, που ωφελεί τη μεγάλη πλειοψηφία ή έτσι πιστεύουν οι αρχές τής υγείας.

Αλλά το εντατικό πρόγραμμα εμβολιασμών και ο τρόπος που παρασκευάζονται τα εμβόλια συνδυάζονται σκοτώνοντας πολλές χιλιάδες βρέφη παγκοσμίως κάθε χρόνο, και επίσης προκαλούν χρόνια προβλήματα υγείας σε πάνω από το ένα τρίτο των παιδιών. Μήπως η βλάβη υπερισχύει τού όφελους τελικά;


Σημείωση/πηγές: Ο συγγραφέας, Bryan Hubbard, είναι εκδότης τού WDDTY (What doctors don΄t tell you). To παραπάνω κείμενο αποτελείται από αποσπάσματα άρθρου του με τίτλο «Εμβολιασμοί. Τα πολλαπλά εμβόλια καταστρέφουν την υγεία των παιδιών μας;», που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Ηοlistic life», τ. 45. Οι φωτογραφίες, ο τίτλος και οι υπότιτλοι είναι τής «Ελεύθερης Έρευνας».


ΠΗΓΗ - ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ : Α.Τ.