Η εξαθλίωση των Ιταλών
(ή όταν βλέπεις την καλύβα του γείτονα να καίγεται...)
Η οικονομική κατάσταση ενός μεγάλου αριθμού των Ιταλών Πολιτών επιδεινώνεται ραγδαία – από την άνοδο των ενοικίων, από τις τεράστιες αυξήσεις των τιμών των τροφίμων, γενικότερα από τον πληθωρισμό και από τις χαμηλές αμοιβές. Κάτι ανάλογο συμβαίνει σε πολλές άλλες χώρες της ΕΕ – οπότε αργά ή γρήγορα θα βιώσουμε πανευρωπαϊκά μεγάλες αναταραχές και εξεγέρσεις, όπως πρόσφατα στη Γαλλία.
Επικαιρότητα
Η φιλελεύθερη επιχειρηματική εφημερίδα «Il Fatto Quotidiano», αναφέρθηκε την προηγούμενη εβδομάδα σε έναν Ιταλό εργάτη, ηλικίας 50 ετών, ο οποίος αμείβεται με 800 € το μήνα για μία εργασία πέντε ωρών στο Μιλάνο – με ένα ποσόν που δεν του αρκεί για να πληρώσει το ενοίκιο ενός δωματίου στη βιομηχανική μητρόπολη, αφού θα χρειαζόταν μόνο για αυτό 600 έως 700 €.
Ως εκ τούτου, αναγκάζεται να μείνει σε μία σκηνή που στήνει κάθε βράδυ, μπροστά στη βιτρίνα ενός καταστήματος μόδας – σε απόσταση αναπνοής από την Piazza San Babila του Μιλάνου. Επειδή όμως τελειώνει τη δουλειά του ως νυχτερινός υπάλληλος που γεμίζει τα ράφια σε ένα πολυκατάστημα στις 2 τη νύχτα, κοιμάται ελάχιστα – αφού στις 7 το πρωί είναι υποχρεωμένος να κλείσει τη σκηνή του, πριν ανοίξουν τα καταστήματα.
Στο παρελθόν εργαζόταν σε ένα βενζινάδικο, αλλά απολύθηκε όταν ξέσπασε η πανδημία και κατέληξε άστεγος στους δρόμους – ενώ κατά τον ίδιο, ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα διαβίωσης στους δρόμους είναι η έλλειψη δημοσίων τουαλετών. Δεν υπάρχουν καθόλου στο κέντρο και οι χώροι μαζικής εστίασης δεν επιτρέπουν τη χρήση των τουαλετών τους, παρά μόνο στους πελάτες τους – με αποτέλεσμα ακόμη και οι γυναίκες να κρύβονται πίσω από τις κολώνες, για τις ανάγκες τους.
Υπάρχουν βέβαια πολλά άδεια κτίρια, τα οποία θα μπορούσε να διαθέσει η διοίκηση της πόλης σε αστέγους – αλλά ο κεντροαριστερός δήμαρχος και οι δημοτικοί σύμβουλοι, αδιαφορούν εντελώς. Κανένας τους άλλωστε δεν έκανε ποτέ τον κόπο, να γυρίσει στους δρόμους και να ρωτήσει τους αστέγους, σχετικά με το τι χρειάζονται.
Περαιτέρω, ο 50χρονος εργαζόμενος είναι ένας από τα τουλάχιστον 3 εκ. Ιταλούς που έχουν βυθιστεί στη φτώχεια, παρά το ότι εργάζονται – ενώ, σύμφωνα με τη Eurostat, οι οικογένειες στην Ιταλία με «κανονικό» εισόδημα, δηλαδή με εισόδημα πάνω από το όριο της φτώχειας (γράφημα), διαθέτουν κατά μέσον όρο το 33,8% του μισθού τους για το ενοίκιο των σπιτιών τους.
Σύμφωνα δε με φιλανθρωπικές οργανώσεις, οι αλλοδαποί στην Ιταλία χωρίς άδεια παραμονής, οι παράνομοι δηλαδή, αποτελούν περίπου το 50% των αστέγων στη χώρα – ενώ υπάρχουν επί πλέον πολλοί μακροχρόνια άνεργοι, μεταξύ 40 και 50 ετών, οι οποίοι δεν μπορούν πια να βρουν δουλειά, καθώς επίσης διαζευγμένοι που κινδυνεύουν από τη φτώχεια και καταλήγουν στους δρόμους. Οι περισσότεροι άστεγοι πάντως ευρίσκονται σε μεγάλες πόλεις – όπως στη Ρώμη, στη Νάπολη και στο Μιλάνο.
Η πόλη βέβαια που με βάση τα επίσημα στοιχεία έχει το μεγαλύτερο πρόβλημα αστέγων είναι το Μιλάνο, με περισσότερους από 12.000 – ενώ ακολουθεί η Ρώμη με περίπου 8.000. Την ίδια στιγμή, η σοσιαλδημοκρατική δημοτική αρχή της Ρώμης, σχεδιάζει να πουλήσει 14.000 δημόσια και κοινωνικά κτίρια τα επόμενα χρόνια – κάτι που σημαίνει πως ολόκληρες συνοικίες, οι οποίες κατοικούνται από Πολίτες της εργατικής τάξης, θα βρεθούν αντιμέτωποι με την «αγορά». Δηλαδή με πολύ ακριβά ενοίκια, με τα οποία δεν θα μπορούν να ανταπεξέλθουν – οπότε πολλοί από αυτούς θα καταλήξουν άστεγοι στους δρόμους.
Ήδη το 2007, το δημοτικό συμβούλιο της Ρώμης είχε πουλήσει για να καλυφθούν οι ανάγκες της πόλης, 7.410 διαμερίσματα, από τα 24.000 που διέθετε – ενώ προβλέπεται πως στα επόμενα είκοσι χρόνια δεν θα υπάρχουν καθόλου εργατικές κατοικίες στο κέντρο της Ρώμης και στις γύρω περιοχές. Το ενδεχόμενο δε αυτό θα είναι θανατηφόρο για τους φτωχότερους εργαζομένους που διαμένουν στα κοινωνικά διαμερίσματα – αφού λόγω της αύξησης των επιτοκίων και της κλιμάκωσης του AirBnb, τα ενοίκια γίνονται όλο και πιο ακριβά.
Συνεχίζοντας, κάθε χρόνο χιλιάδες νέοι Ιταλοί εντάσσονται στη στρατιά των αστέγων – αφού δεν μπορούν να βρουν δουλειά μετά την ολοκλήρωση των σπουδών τους ή, εάν έχουν δουλειά, δεν κερδίζουν αρκετά για να πληρώσουν το ενοίκιο ενός διαμερίσματος. Οι «τυχεροί» εξ αυτών, εάν μπορεί να χρησιμοποιήσει κανείς αυτή τη λέξη, είναι εκείνοι που μπορούν να μείνουν με τους γονείς τους – όπου, ενώ ο μέσος όρος της ηλικίας των παιδιών που μένουν με τους γονείς τους είναι σήμερα τα 30 έτη, προβλέπεται ότι έως το 2030 θα υπερβεί τα 40.
Για τους νέους Ιταλούς, τα ενοίκια είναι δυσβάστακτα – στα 14,80 € το τ.μ. στη Λομβαρδία, στα 12,40 € στο Λάτσιο ή στα 12,20 € στην Τοσκάνη. Η πρωθυπουργός δε της Ιταλίας, με το ονομαζόμενο «διάταγμα απασχόλησης», λόγω του οποίου από τις 28 Ιουλίου του 2023 ακόμη 163.000 ιταλικές οικογένειες έχουν μείνει χωρίς εισόδημα (έχει καταργήσει το «εισόδημα του Πολίτη»), θα δημιουργήσει μία νέα γενιά αστέγων στην τρίτη μεγαλύτερη οικονομία της ΕΕ – αφού, σύμφωνα με το Εθνικό Ινστιτούτο Κοινωνικής Πρόνοιας (INPS), τα περισσότερα άτομα από αυτές τις οικογένειες δεν θα καταφέρουν να βρουν μία θέση εργασίας που να τους επιτρέπει την ενοικίαση.
Συμπερασματικά λοιπόν, η οικονομική κατάσταση ενός μεγάλου μέρους των Ιταλών Πολιτών επιδεινώνεται ραγδαία – από την άνοδο των ενοικίων, από τις τεράστιες αυξήσεις των τιμών των τροφίμων (10,9% τον Ιούλιο), γενικότερα από τον πληθωρισμό (5,53%) και από τις χαμηλές αμοιβές.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει σε πολλές άλλες χώρες της ΕΕ – οπότε αργά ή γρήγορα θα βιώσουμε πανευρωπαϊκά μεγάλες αναταραχές και εξεγέρσεις, όπως πρόσφατα στη Γαλλία.
Οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ πως το κατά κεφαλήν εισόδημα της Ιταλίας το 2022 ήταν στα 32.902 $, ενώ της Ελλάδας μόλις στα 20.167 $ – έτσι ώστε να κάνουμε σωστά τις συγκρίσεις.
