"Κύριε Σόϊμπλε, αυτός είναι ο λογαριασμός σας : 510 δις ευρώ"

“Σόϊμπλε ήρθε ο λογαριασμός”.

Μπορεί ο Γερμανός υπουργός Οικονονομικών να χαρακτηρίζει ως ''ανεύθυνους'' τους Έλληνες πολιτικούς, που ζητούν την καταβολή των πολεμικών αποζημιώσεων και να μας …συμβουλεύει ότι δεν πρέπει νσ οδηγούμεθα “σε εσφαλμένη κατεύθυνση με όχημα δήθεν νόμιμες αξιώσεις για καταβολή αποζημιώσεων από τη Γερμανία’’, ωστόσο ο λογαριασμός έχει βγει και θέλει να το παραδεχτεί ή όχι κάποια στιγμή θα πρέπει να πληρωθεί. Και με την πολιτική που ακολουθεί ο ίδιος και η παρέα του, η οποία παράγει μόνο μένος κατά των Γερμανών ,τέτοια θέματα θα μας απασχολούν πια πολύ συχνά. Είναι ίσως το μοναδικό θετικό από την πολιτική Μέρκελ-Σόϊμπλε.

Ποιος είναι ο λογαριασμός;

Ο Άγγελος Παπαλεξόπουλος νομικός και απόστρατος ανώτατος αξιωματικός ε.α ,μιλώντας στην ημερίδα που είχε οργανώσει ΑΝΕΑΕΔ και ΣΥΣΜΕΔ είχε παρουσιάσει αναλυτικότατα τον λογαριασμό που ο Σόϊμπλε κάνει ότι δεν ξέρει.

“...Μετά την απελευθέρωση, ο μόνος αρμόδιος φορέας, η Τράπεζα της Ελλάδος, βάσει των σχετικών λογαριασμών που τηρούσε προσδιόρισε το σύνολο των καταβολών που δόθηκαν από την Ελληνική αρχή στους κατακτητές καθ’ όλη την Κατοχή. Το ποσόν που αφορά την Γερμανία βρέθηκε να ανέρχεται σε 1 τετράκις εκατ. 617 τρις 781 δις 093 εκατ. 648 χιλιάδες 819 δρχ. και για την Ιταλία 220 δις 479 εκατ. 188 χιλιάδες 480 δρχ.

Αν από αυτά αφαιρεθούν τα διεθνή νόμιμα εξόδων κατοχής που συμφωνήθηκαν με τους κατακτητές στη Ρώμη το 1942, η μεν Γερμανία έλαβε επιπλέον ως προκαταβολές 1 τετρ. 530 τρις 033 δις 302 εκατ. 528 χιλ. 819 δρχ. και η Ιταλία 157 τρις 053 δις 637 χιλιάδες δρχ.

Αυτά θα έπρεπε να επιστρέψουν, σύμφωνα με την Συμφωνία της Ρώμης. Εδώ τίθεται το ζήτημα του κανόνα προσδιορισμού, διότι το ακριβές ποσό έπρεπε να εξαχθεί με το μέτρο της τιμαριθμικής δραχμής.

Η Τράπεζα της Ελλάδος αρχικά, χρησιμοποίησε τη μέθοδο της αντιστοιχίας με την τιμή της χρυσής λίρας. Έτσι, προσδιορίστηκε η Γερμανική οφειλή σε 3 εκατ. 670 χιλ. 610 χρυσές λίρες και της Ιταλίας σε 835 χιλ. 616 χρυσές λίρες.
Σε μεταγενέστερο χρόνο ο καθηγητής Άγγελος Αγγελόπουλος διετύπωσε την άποψη, ότι ο υπολογισμός με χρυσές λίρες δεν είναι ορθός και θα έπρεπε να υπολογιστεί με βάση το δολάριο, έτσι με δική του εκτίμηση υπολόγισε την Γερμανική οφειλή σε 151 εκατ. δολάρια με πρόσθεση άλλων 177 εκατ. ως τόκων, δηλ. συνολικά 328 εκατ. δολάρια.

Ο υπολογισμός Αγγελόπουλου έχει δύο βασικά μειονεκτήματα:
Αγνοεί την άτοκη επιστροφή κατά την λήξη του πολέμου
Υπολογίζει επιτόκιο 4% αντί του ορθού 2,5% που είχαν τότε τα κρατικά δάνεια.


Αργότερα είδαν το φως της δημοσιότητας νέοι υπολογισμοί, μερικώς αντικρουόμενοι μεταξύ τους.

Σύμφωνα μ’ αυτές τις προσεγγίσεις, έμφαση δόθηκε σ’ ένα συνδυασμό επίσημων και πραγματικών τιμών στα τρόφιμα και τα είδη καθημερινής χρήσης, της πραγματικής τιμής της χρυσής λίρας στην αγορά, όπως και άλλων οικονομικών παραμέτρων.

Έτσι, η πραγματική αποτίμηση την ημέρα που απεχώρησαν οι Ναζί κατακτητές ανέρχεται στο ποσό των 100 δις ευρώ.
Επιπλέον, πρέπει να αναφερθεί ότι ο όρος για την άτοκη επιστροφή ξεπεράστηκε όταν η οιωνεί δανειακή σύμβαση κατέστη ληξιπρόθεσμη.

Αυτό συνέβη με την Διάσκεψη της Ειρήνης του 1946 και από τότε τα δάνεια είναι έντοκα, έτσι ώστε από το 1946 έως σήμερα με το χαμηλό επιτόκιο των 2,5%, το ποσό τελικά φθάνει τα 510 δις 033 εκατ. 165 χιλιάδες ευρώ.

Αυτό ακριβώς το ποσό όφειλε να έχει καταβάλει η μεταπολεμική Γερμανία και αδιαφόρησε να το πράξει, υπό το πρόσχημα του διαμελισμού της σε Δυτική και Ανατολική Γερμανία.

Αρκετά χρόνια μετά την Διάσκεψη της Ειρήνης του 1946 εφευρέθηκε το επιχείρημα, ότι η Γερμανία δεν μπορούσε να υπογράψει την τελική συνθήκη για όσο χρόνο ήταν διαμελισμένη.

Αν η Γερμανία ήταν καλόπιστη, αν ήταν όπως θέλει να λέγεται «τυπική» και «αυστηρή» στους κανόνες, όπως δηλαδή απαιτεί εδώ και τρία χρόνια να είμαστε εμείς, στα πλαίσια των δημοσιονομικών μεταρρυθμίσεων και της οικονομικής εξυγίανσης που μας υποχρεώνει με βίαιο και άδικο τρόπο βιάζοντας τις ψυχές μας, αν λοιπόν η αυτοδιαφημιζόμενη σκληρή Γερμανία ήταν και σκληρή και συνεπής με τον εαυτό της, σ’ αυτό το διάστημα των 44 ετών που μεσολάβησαν μέχρι να ενοποιηθεί, θα μπορούσε να είχε καταβάλλει την οφειλή της, έστω και σταδιακά”.


ΠΗΓΗ
ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ : Α.Τ.

_______________________________________________________
Για να μην σχολιάζει η παγκόσμια κοινωνία τη γερμανική αθλιότητα, κατασκευάστηκε ο μύθος της μαζικής "φυγής" ναζιστών στη Λατινική Αμερική ...
Έφυγαν τόσοι όσοι χρειάζονταν, ώστε να δημιουργηθούν ψευδείς εντυπώσεις και να "ξεφορτωθεί" η Γερμανία το "βάρος" της υποχρέωσης ν' αναζητά τους εγκληματίες της μέσα στις γειτονιές της.