ΟΥΤΕ 99, ΟΥΤΕ 400 ΧΡΟΝΙΑ ΣΚΛΑΒΙΑΣ. ΠΑΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΑ ΣΚΛΑΒΙΑ

Οι καιροί θα ήταν ενδιαφέροντες, αν δεν ήταν τραγικοί. Και η τραγωδία είναι ταυτόχρονα κωμική και δραματική. Οι καιροί γίνονται τραγικοί εξ αιτίας μίας ελίτ ανθρώπων και μιας ελίτ ιδεολογιών, όλων των ειδών και όλων των αποχρώσεων.

Με δηλώσεις και πράξεις, τούτη η κυβέρνηση καταρρέει, κωμικά και δραματικά, ενώ όλοι μαζί απαυτώνουν και ειρωνεύονται ένα λαό, που δήθεν δεν ξεσηκώνεται. Ειρωνεύονται και προσβάλλουν ένα λαό που δεν πράττει σαν τους Γάλλους, τους Βέλγους, τους Ισπανούς, σαν κάθε άλλο λαό, που επικαιρικά και περιστασιακά, ξεσηκώνεται.
Ξεχνάνε ότι η Ελλάδα ήταν η αρχή και το πείραμα και το πειραματόζωο ξεσηκώθηκε, περισσότερες από μία φορές. Ξεχνάνε ότι πουλήθηκε, προδόθηκε, διασπάστηκε, από βία, όπλα, κόμματα και συνδικάτα.
Κάνουν ότι δεν βλέπουν πωςστη Γαλλία του 2016, σε βοήθεια των «ξάγρυπνων» προσέτρεξαν τα συνδικάτα και δίνουν νέο νόημα και νέα ένταση στη σύγκρουση, δυναμώνοντας το μέτωπο των αποκάτω. Στην Ελλάδα των «αγανακτισμένων» του 2011, 12, 13 κλπ, τα συνδικάτα κώφευσαν, τα κυβερνητικά κόμματα εξαπέλυσαν βία και θάνατο και τα κόμματα και αποκόμματα της αντιπολίτευσης, όταν δεν έβριζαν(ΚΚΕ), έχτιζαν στις πλατείες χωριστά ιδεολογικά μετερίζια της δικής τους κοινοβουλευτικής ανάδειξης και κομματικής επιβολής(ΟΛΑ).
Αντί να βρίζουν τις αλήτικες και καθεστωτικές ηγεσίες ή αντί να κοιτάζονται στον καθρέφτη για να δουν τον ένοχο, βρίζουν το λαό. (Εγώ κοιτάζομαι και τον βλέπω, γι’αυτό δε βρίζω άλλον, περ’ εκτός εμένα- τον ανίκανο). Τούτο δω, όσο αποστομωτικό κι αν είναι, χίλιες φορές να το πω, δεν θα το καταλάβουν οι γαλουχημένοι από το δυτικό πνεύμα του ατομικισμού και της μαζοποίησης του ανθρώπου.


Άσχετα από την έκβαση των ευρωπαϊκών συγκρούσεων, η Ελλάδα είχε μία πολιτική υπεροχή έναντι όλων των άλλων κινημάτων:
Το αίτημα των Ελλήνων ήταν «άμεση δημοκρατία, τώρα», ενώ των εξεγερμένων Ευρωπαίων, όπως και των δικών μας κομμάτων, δεν ήταν και δεν είναι, γιατί δεν ξέρουν τι πάει να πει η λέξη «δημοκρατία». Αυτό το μεγάλο πολιτικό μειονέκτημα μπορεί να στοιχίσει ακριβά στους εξεγερμένους όλου του κόσμου, που χιλιάδες φορές εξεγέρθηκαν και απέτυχαν, εμπνεόμενοι από κάθε τάση του ευρωπαϊκού «πνεύματος» και των ποικίλων ευρωπαϊκών επαναστάσεων. Μήπως, αυτό που ζούμε, δεν είναι το αποτέλεσμα πρόσκαιρων νικών, οι οποίες μη πλήττοντας την ολιγαρχική καρδιά του θηρίου, μας έφεραν σε μία καταστροφή, που θέλει να παραμείνει αιώνια; Αν είχαν νικήσει, σε τι οφείλεται αυτό που ζούμε;
Αυτή η σκλαβιά δεν θα κρατήσει 99 ή 400 χρόνια. Βαδίζουμε προς μία αιώνια σκλαβιά. Η Ευρώπη και η Ανθρωπότητα οδηγούνται στην τελική τους φάση, στο «τέλος της ιστορίας» τους, που δεν είναι ο εσχατολογικός κομμουνισμός ή φιλελευθερισμός, αλλά η επιστροφή στον δυτικό φεουδαρχικό μεσαίωνα. Γυρνάμε στη μήτρα, τη ρίζα και την ουσία του «πολιτισμού» που εκπορεύτηκε από την Ευρώπη.
«Σ΄ αυτό το συγκεκριμένο σημείο η Ιστορία φθάνει στο τέλος της και η ανθρωπότητα οφείλει να κατέβει από το τρένο», έγραφε ο Φουκουγιάμα, στην εποχή της τρελής χαράς, λόγω της κατάρρευσης του «αντίπαλου δέους» της ΕΣΣΔ, κι εμείς δεν πιάσαμε όλο το νόημα, γιατί νομίζαμε ότι είναι απλή διατύπωση επιδιώξεων και προθέσεων.
Ο καιρός πέρασε και προσθέτοντας γνώση από τα νέα βιώματα, βλέπουμε και ζούμε την αρχή της επανεγκαθίδρυσης μιας φεουδαρχικής – ολιγαρχικής εξουσίας, με σκοπό να μείνει στην αιωνιότητα. Και κάποιοι τη ζουν, αλλά δεν τη βλέπουν ή δεν ενδιαφέρονται για κάτι περισσότερο από το "εγώ" τους.

Η ιστορία θα τελειώσει, αν δεν εγκαθιδρύσουμε, εδώ και τώρα, Εκκλησία -σχέσεις αγαπητικές και ως εκ τούτου ανίκητες.
Το «εδώ και τώρα» δεν είναι ένα παρωχημένο σύνθημα της μεταπολίτευσης. Είναι ο τρόπος λειτουργίας της Εκκλησίας, της βασισμένης στη φιλία και την αγάπη κι όχι εκείνης της άλλης της γνωστής ιεραρχικής και ολιγαρχικής. Εδώ και τώρα, οργανωνόμαστε, συζητάμε, δρούμε και λύνουμε προβλήματα του σήμερα, αντί να μετατρέπουμε τις αναγκαίες λύσεις σε υποσχέσεις, βαλμένες σε μια διακήρυξη, με αντάλλαγμα μια ψήφο.
Το «εδώ» είναι ο κάθε τόπος όπου μπορεί να στηθεί εκκλησία. Οι εκκλησίες ήταν πάντα τοπικές οντότητες, πριν οι διακονούντες αυτές γίνουν Δεσπότες, Αυτοκράτορες και Ηγέτες. Ο Δήμος, η Κοινότητα και η σύναξη αυτών, η Εκκλησία, είναι τόπος, δραστήριος, ζωντανός και παλλόμενος, πλήρης από έρωτα και ζωή. Αυτά, πριν όλα γίνουν θεωρίες, ιδεολογίες, διακηρύξεις και ευαγγέλια, όλα γράμματα κενά περιεχομένου, εξυπηρετούντα ίδιους και εχθρικούς προς το πλήρωμα της εκκλησίας σκοπούς. Τα κόμματα και κάθε άλλη μορφή οργάνωσης είναι υπερτοπικές και πλάνες καταστάσεις. Το συμβούλιο των εκκλησιών είναι η απάντηση για τα κοινά θέματα και προβλήματα που απασχολούν τους τόπους. Και οι μικροί τόποι που φιλοξενούν κοινωνίες ανθρώπων, απλώνονται ως τα πέρατα του κόσμου. Ως ότου η Σύνοδος των Εκκλησιών γίνει Οικουμενική, Μία, Αγία, Καθολική και, ελάχιστα, αποστολική. Η Αγάπη δεν έχει σύνορα. Τα σύνορα, σήμερα, τα χρειαζόμαστε, μόνο, για την άμυνα μας. Η ύπαρξη οραμάτων και ουτοπιών είναι αυτό που κάνει να περπατά ο άνθρωπος. Το Θείο είναι η υπέρτατη αναζήτηση, ο σκοπός και η επιδίωξη. Είναι αυτό το υπερβολικό, η ανάταση και η ανάσταση, που ενώνει και συγκρούεται με τον χαμερπή και μίζερο ατομικισμό. Είναι, μαζί, η ελευθερία και η προς αυτήν διαδικασία απελευθέρωσης.
Θέλουμε τον κόσμο και τον θέλουμε «τώρα», γιατί οτιδήποτε άλλο είναι ψέμα και λόγια του αέρα, πιθανότατα, υποκριτικά. Τώρα, τα προβλήματα θέλουν λύσεις. Η πράξη του σήμερα, το έργο του καθένα και όλων μαζί, είναι αυτή που είτε υπόσχεται, από μόνη της και δίχως πολλά λόγια, ένα καλύτερο αύριο είτε οδηγεί σε μια καταβαραθρωμένη ζωή, αναπαράγοντας το άθλιο και ξενηστικωμένο παρόν. Διαδικασία Απελευθέρωσης από τώρα, με όσες δυνάμεις μας έχουν απομείνει και, κυρίως, με εκείνη την υπέρτατη δύναμη της Ενότητας, που βασίζεται στον ταπεινό λόγο «ὁ δὲ μείζων ὑμῶν ἔσται ὑμῶν διάκονος. ὅστις δὲ ὑψώσει ἑαυτὸν ταπεινωθήσεται, καὶ ὅστις ταπεινώσει ἑαυτὸν ὑψωθήσεται». Το τελευταίο, για όσους ψάχνουν ακόμα ηγέτες – σωτήρες.
«’Ασπασμοὺς ἐν ταῖς ἀγοραῖς» χρειαζόμαστε, για να συντριβούν οι «αγορές» των δανειστών και των κολλυβιστών. Είτε με ευαγγέλιο είτε με φραγγέλιο.
Δεν υπάρχει πιο πολιτικό κείμενο από τα ευαγγέλια, οδηγό για το δρόμο που πρέπει να πάρουμε. Εκκλησία έφτιαξε ο Χριστός. Τα ευαγγέλια δεν λένε πουθενά ότι έφτιαξε θρησκεία. Και ο αδελφόθεος Ιάκωβος μας παροτρύνει να γίνουμε «ποιητές λόγου και έργου», γιατί ο λόγος δεν αρκεί. Και κάποιοι φοβισμένοι τη λέξη «ποιητής» μεταφράζουν «εκτελεστής», για να κρύψουν μέσα στον μονοφυσιτισμό τους ότι ο άνθρωπος έχει μέσα του τη δυνατότητα να γίνει τέλειος, εν εκκλησίαις, όντας πλασμένος «καθ’ εικόνα και ομοίωση». Μια σημαντική διαφορά μας από τη Δύση είναι ότι εμείς ξέρουμε ελληνικά κι όταν διαβάζεις τα πρωτότυπα, χωρίς μεσάζοντες, βλέπεις πού στράβωσε ο πολιτισμός και ήρθε η βαρβαρότητα.


Κάποιοι, τούτη την ώρα, ετοιμάζουν τη διάδοχη κατάσταση από "διαφωνούντες", που ως πρόσφατα συνοδοιπορούσαν με το καθεστώς και υποτίθεται ότι εξαπατήθηκαν. Ακόμα κι όταν κάποιοι λένε τη λέξη «Δημοκρατία», προσπαθούν πίσω της να κρύψουν την πρόθεση εξαπάτησης και τον ολιγαρχικό τους χαρακτήρα.
Όταν μου κόβεις, εδώ και τώρα, το δικαίωμα του λόγου, τι να την κάμω τη μεγαλόστομη διακήρυξη: «Να επανιδρύσουμε την Ελληνική Δημοκρατία – επαναστατικώ δικαίω: Με ένα Νέο Σύνταγμα – που θα προκύψει από συμμετοχικές διαδικασίες παλλαϊκής διαβούλευσης»;
Κοροϊδεύεις όποιον δεν σε έχει ζήσει. Κοροϊδεύεις, επειδή δεν υπάρχει σχέση εκκλησίας, όπου όλα είναι φανερά και οι υποκριτές αποκαλύπτονται, εύκολα.
Σήμερα, αντί για οριζόντιες σχέσεις, έχουμε μέσα προβολής προσώπων. Από την εικονική πραγματικότητα, αντλούμε τη «γνώση», για το ποιος είσαι κι αν λες αλήθεια. Δεν είναι η ζώσα γνώση της Εκκλησίας–δεν είναι η αλήθεια που προκύπτει από το κοινωνείν.
Η Δημοκρατία δεν είναι Σύνταγμα, κύριοι. Είναι αγαπητική και ειλικρινής σχέση ανθρώπων, που διαβουλεύονται για τι πρέπει να κάμουν, τώρα, και, παρεπιμπτόντως, μπορούν και να ονειρεύονται το ωραίο μέλλον. Στην ιστορία της Δύσης, δεν υπάρχει «κοινωνικό συμβόλαιο» ή Σύνταγμα που να μην έχει καταπατηθεί και διασυρθεί. Να τελειώνουμε με τα παραμύθια του «διαφωτισμού» και τη φιλοσοφία των «κοινωνικών συμβολαίων» ή την ανάγκη ύπαρξης δεσμευτικών διακηρύξεων, πριν ξεκινήσουμε σε δήθεν απελευθερωτικούς δρόμους. Αγάπη θέλουμε και η αγάπη δείχνει και αποκαλύπτει την αλήθεια –είναι η προϋπόθεση και η στερέωση κάθε νίκης . Η Αγάπη είναι των πολιτών. Είναι βαθύτατα πολιτική πράξη(Αυτά τα λέω, γιατί κάποιοι που αυτά τους είπα, μου ζήτησαν να βγω από το "δημοκρατικό διάλογο" που είχαν στήσει).


Όταν το αναγκαίο είναι η απελευθέρωση πατρίδας και ανθρώπων, από τα ψεύτικα χρέη –προϊόν συμπαιγνίας πολιτικών και τραπεζιτών-, εσύ το αποκρύπτεις και μου υπόσχεσαι: «αναδιαπραγμάτευση των οικονομικών και άλλων υποχρεώσεων της χώρας από μηδενική βάση».
Πόσες φορές το έχουμε ξανακούσει, «δυστυχισμένε μου λαέ καλέ και αγαπημένε. Πάντα ευκολόπιστε και πάντα προδομένε»; Με ποιον θα διαπραγματευτείς; Θα ζητήσεις κατανόηση από τους δημίους σου; Και με ποια όπλα θα «αναδιαπραγματευτείς»; Όταν εντάσσεις στο σπουδαίο πολιτικό σου τρίπτυχο την απροσδιοριστία της διαπραγμάτευσης, το κάνεις για τους ίδιους λόγους που το έκαμαν κι άλλοι. Πόσες φορές το εξαμαρτείν; Σαν την άλλη που λέει «Διαγραφή χρέους» κι όχι «Διαγραφή του χρέους». Λογοτεχνία κάνετε και όχι πολιτική. Με τέτοια σαθρή αφετηρία, ποιος από τους δυνατούς θα σου δώσει σημασία; Η Ισχύς είναι ο νόμος του διεθνούς "δικαίου".
Και για τις υποχρεώσεις των ανθρώπων, ούτε λέξη. Όπως η δημοκρατία είναι σύνταγμα, έτσι και οι άνθρωποι είναι «χώρα».


Όταν συμμετείχες, ως το παραπέντε, στις κυβερνήσεις των μνημονίων, τι να τον κάμω τον όψιμο «επαναστατικό» λόγο: «πολιτικό εξοστρακισμό όσων συμμετείχαν στις κυβερνήσεις των μνημονίων (τη στέρηση των πολιτικών τους δικαιωμάτων)»;
Δεν ήξερες; Δεν έβλεπες αυτό που έρχεται και, τώρα, θέλεις ξανά να ηγηθείς, αντί να συμπλεύσεις, με ταπεινότητα και σεμνότητα, ακόμα και με εμένα τον ανώνυμο άθλιο;
Εξακολουθώ να πιστεύω ότι μπορούμε μαζί. Δεν σε εξοστρακίζω και δεν σου στερώ το πολιτικό δικαίωμα κι ας έχω ακούσει τα εξ αμάξης, όταν έλεγα «Χρυσή Αυγή ή ΣυΡιζΑ, στην ουσία τους, είναι το ίδιο πράγμα- βαθύτατα ολιγαρχικοί υπηρέτες των τραπεζών».
Με αυτά τα λόγια προσπαθώ να δείξω ότι το ερχόμενο είναι όμοιο με το απερχόμενο . Τη γραφή τους βλέπω και βγάζω συμπεράσματα.
«Διαγραφή χρεών πολιτών και κράτους, και ετοιμαστείτε για πόλεμο»
είναι η δική μου πρόταση, καμωμένη από το υλικό που έδωσαν οι μάχες αυτών των χρόνων. Και, παράλληλα, συμβάλλεις στον εξοπλισμό του λαού, με όλα τα μέσα. Κι αυτά όλα πρέπει να γίνονται, ταυτόχρονα και μαζί, γιατί ό,τι επιβλήθηκε, «ειρηνικά», χάρις σε απατεώνες ή «αφελείς» συνεργάτες αυτών, όταν και αν σηκώσουμε κεφάλι, θα μας το πάρουν με όπλα.
Το αν είναι εφικτός ή όχι ο στόχος, άστο στο λαό, που θα αποφασίζει. Εσύ, εγώ, ο καθένας, που υποτίθεται ότι ξέρει κάτι παραπάνω, προετοιμάζεται, ώστε να καταστεί εφικτός ο σκοπός.


Όποιος διαφωνεί με αυτά που έγραψα, δεν έχω πρόβλημα, γιατί δεν είμαι σίγουρος για το ορθό του λόγου και των πράξεων μου. Θέλω, απλώς, να μη στερείται το δικαίωμα του λόγου και της ανεπανόρθωτης έκθεσης του καθένα ενώπιον της εκκλησίας του δήμου. Διάλογος κεκλεισμένων των θυρών, με επιλογές και εξαιρέσεις, είναι απάτη. Ένας μόνο τρόπος υπάρχει για την αναζήτηση της αληθείας και έχει ειπωθεί: «Το κοινωνείν». Σε κάθε περίπτωση, εκκλησία χρειαζόμαστε κι αυτή πρέπει να φτιάξουμε. Αλλιώς, σκλαβιά ως την αιωνιότητα και ο ένοχος θάναι γνωστός.
Η ανθρωπότητα εμάς περιμένει και οι ηγέτες, υπαρκτοί ή εκκολαπτόμενοι, σκοτώνουν την ελπίδα. Ο εν ταις εκκλησίαις ταπεινώνων εαυτόν υψωθήσεται δεν υπάρχει.


Θέλουμε "Ελληνική Νομαρχία Ανωνύμου του Έλληνος"

(Η εικόνα είναι από εξώφυλλο ελληνικής έκδοσης αμερικάνικου περιοδικού του 2000. Ήξεραν τι ετοίμαζαν, από τη δεκαετία του 90) .

ΠΗΓΗΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ : Α.Τ.