Ψυχολογικές επιχειρήσεις: Ο άγνωστος πόλεμος κατά της Ελλάδας

"Οι ψυχολογικές επιχειρήσεις, είναι σχεδιασμένες ψυχολογικές δραστηριότητες στην ειρήνη και στον πόλεμο, που απευθύνονται προς εχθρικό, φιλικό και ουδέτερο ακροατήριο, με σκοπό να επηρεάσουν τη στάση και τη συμπεριφορά τούτου, ευνοϊκά σε πολιτικά και στρατιωτικά θέματα.

Περιλαμβάνουν ψυχολογικές ενέργειες, ψυχολογικόν πόλεμο και ψυχολογικές επιχειρήσεις σταθεροποιήσεως, διεξάγονται δε σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας, εθνικό, πολιτικό, κοινωνικό, θρησκευτικό κ.λ.π. και αναλαμβάνονται κατόπιν σχεδιάσεως για την επίτευξη του επιθυμητού ψυχολογικού αποτελέσματος."

Το σύγγραμα που ακολουθεί, διδάσκεται (η διδάσκονταν) στη σχολή μονίμων αξιωματικών του Ελληνικού Στρατού, αλλά δυστυχώς ακόμα και εκεί δε φαίνεται να αποδίδεται στις ψυχολογικές επιχειρήσεις η σπουδαιότητα που θα έπρεπε και μάλλον αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο σήμερα ο λαός μας δέχεται επίθεση με ψυχολογικά μέσα χωρίς να μπορεί να αμυνθεί και χωρίς κάποιος να τον προστατεύει. (Αποστολή μάλλον του Ελληνικού Στρατού). Σήμερα ο ψυχολογικός πόλεμος που δεχόμαστε, δε θεωρείται πόλεμος, αλλά δημοσιογραφία και ενημέρωση, πράγμα που φυσικά είναι ψέμα.

Οπως γράφει και το εγχειρίδιο, ο μόνος τρόπος για να αντισταθεί το θύμα στον ψυχολογικό πόλεμο, είναι να αντιληφθεί ότι είναι στόχος ψυχολογικών επιχειρήσεων. Ενημέρωση και πληροφόρηση.

Σύμφωνα με το Ελληνικό στρατιωτικό εγχειρίδιο (το οποίο προφανώς αποτελεί μετάφραση παλαιότερης Αμερικάνικης έκδοσης) αντικειμενικός στόχος των ψυχολογικών επιχειρήσεων είναι η διάσπαση της ενότητας ενός λαού και η λειτουργία των ατόμων σαν μονάδων και όχι σαν λαός με συνοχή και οργάνωση.

Οι βασικές μέθοδοι με τις οποίες επιτυγχάνεται ο στόχος αυτός, είναι οι ακόλουθες:

Δεν ξέρω αν σας θυμίζουν τίποτα όλα αυτά, αλλά από ότι φαίνεται, οι υποκινητές του ψυχολογικού πολέμου κατά της χώρας μας, τα καταφέρνουν περίφημα, αφού κανείς στην Ελλάδα δεν μπορεί να συννενοηθεί και να συμπράξει με κανέναν. Οι αντί-εξουσιαστές πολεμούν τους φασίστες, οι φασίστες πολεμούν τους λαθρομετανάστες, όι “γνήσιοι Ελληνες” πολεμούν τους χριστιανούς, οι “γνήσιοι χριστιανοί” περιμένουν τον μαρμαρωμένο βασιλιά, οι δημόσιοι υπάλληλοι μισούν τους “κλέφτες” επιχειρηματίες, οι ιδιώτες μισούν τους “τεμπέληδες” δημόσιους υπάλληλους, η τηλεόραση παίζει σήριαλ με πρωταγωνιστές τους σφαγείς των Ελλήνων, οι “διανοούμενοι” και οι “καλλιτέχνες” περιγελούν την Ελληνική ιστορία, οι “καθηγητές” πανεπιστημίου δεν μπορούν να συμφωνήσουν ποια είναι η σωστή οικονομική πολιτική και όλα αυτά σε ένα κλίμα οικονομικής εξαθλίωσης, εθνικής αποδόμισης και ιδεολογικής αποσύνθεσης. Πηγή

Αυτοί που ξέρουν, λένε ότι η πιο αποτελεσματική μορφή πολέμου είναι οι ψυχολογικές επιχειρήσεις. Δηλαδή το να διαλύσεις τα νεύρα και την ψυχολογία του αντίπαλου και να τον καταστήσεις ανίκανο να αντισταθεί, χωρίς να ρίξεις ούτε μια σφαίρα. Γι αυτό και οι καλύτεροι αξιωματικοί περνούν τη λεγόμενη Σχολή Ανορθοδόξου Πολέμου.
Στον (οικονομικό, αλλά όχι μόνο) πόλεμο που υφίσταται η Ελλάδα, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι ψυχολογικές επιχειρήσεις έχουν την τιμητική τους. Εκατομμύρια τόνοι μελάνης, δισεκατομμύρια σελίδες χαρτί εφημερίδων και περιοδικών, και εκατοντάδες χιλιάδες ώρες ανταποκρίσεων και air time καναλιών ρίχτηκαν στη μάχη για να αποσταθεροποιήσουν τους Έλληνες.

Γιατί, θα ρωτήσετε;

Είναι τόσο δυσάρεστα αυτά που συμβαίνουν και θα συμβούν (έχουμε ακόμη) που πραγματικά χρειάζεται η πλήρης αποσταθεροποίηση του ψυχικού δυναμικού ενός λαού για να περάσουν. Να περάσουν αναίμακτα, δηλαδή, μια και αυτό είναι που επί της ουσίας επιχειρείται. Έτσι, ενώ στην μία πλευρά έχουμε το οικονομικό πείραμα της πτώχευσης μιας χώρας μέσα σε ένα οικονομικό σύστημα (ευρωζώνη) που πρέπει να βγει αλώβητο, από την άλλη έχουμε τη διαχείριση ενός λαού που θα φαλιρίσει, αλλά δεν θα πρέπει να αντιδράσει…

Κι όπως φαίνεται, αυτοί που σχεδίασαν τον ψυχολογικό πόλεμο κατά της Ελλάδας, έχουν πετύχει. Αρκετά, τουλάχιστον. Στην Γαλλία, πριν τέσσερα χρόνια, η αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης κατά μερικούς μήνες, στάθηκε αφορμή να καίγεται το Παρίσι για αρκετές ημέρες. Εδώ, δυστυχώς, η πρωτεύουσα καίγεται (και σίγουρα όχι από αγνούς διαδηλωτές) ώστε να πεισθούν οι Έλληνες να δεχθούν όχι μόνο τις δεκαπλάσιας βαρύτητας αλλαγές στο ασφαλιστικό τους, αλλά και την περικοπή των συντάξεων, την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, την απάνθρωπη φορολόγηση, το ξεπούλημα της κρατικής περιουσίας, την εξομοίωση της Ελλάδας με χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, την εξανέμιση της άξιας των ακινήτων και των προσωπικών περιουσιών, και πολλά άλλα.

Μην έχετε αυταπάτες. Αυτοί που μελέτησαν το σχέδιο ήξεραν τι έκαναν. Κατάλαβαν την κόπωση του ελληνικού λαού. Μετά από δεκαετίες πολέμων (Βαλκανικοί, Διχασμός, Μικρασία, δύο παγκόσμιοι, ένας εμφύλιος κι ένα Κυπριακό) οι Έλληνες κουράστηκαν. Βάλτε λίγο κι ότι έβγαλαν μερικά χρήματα στην πάντα κι έμαθαν να κλέβουν και λιγάκι. Κάπου εκεί άρχισαν να πιστεύουν ότι υπάρχει καλύτερη ζωή από τους αγώνες και τις ιδέες. Μια ζωή με εξοχικά και γερμανικά αυτοκίνητα.

Έτσι, όταν ήρθε η ώρα των Ιμίων, οι περισσότεροι Έλληνες προτίμησαν να προστατεύσουν τον νέο πολιτισμό τους. Και επέλεξαν τις ευχαριστίες του Σημίτη προς τους Αμερικανούς για την «ισοπαλία» στο Αιγαίο, παρά το να πάρουν τα όπλα.

Σήμερα, που διακυβεύονται πολλά περισσότερα από δυο βραχονησίδες, οι Έλληνες είναι πολύ πιο κουρασμένοι, πολύ πιο καλομαθημένοι, και πολύ πιο ανήμποροι. Πως;

Οι τόνοι μελάνης και οι ώρες των ανταποκρίσεων, που είναι και το «υλικό» του ψυχολογικού πολέμου, δεν τους αφήνουν να κοιμηθούν εδώ και μήνες. Το σχέδιο μάλιστα είναι τόσο καλά στημένο που κάθε Σαββατοκύριακο «παίζεται» και ένα κορυφαίο διακύβευμα: Χρεωκοπία, πτώχευση, νέο μνημόνιο, νέο δάνειο, νέο Γιούρογκρουπ. Και δώστου να αναβάλουν τις συσκέψεις και τις διαβουλεύσεις οι αρχηγοί λες και «πρέπει» σώνει και καλά να μένει όλος ο λαός ξύπνιος περιμένοντας… Γιατί;

Μα, οι περισσότεροι θα γνωρίζετε ότι η στέρηση ύπνου και ανάπαυσης είναι το πρώτο μαρτύριο που επιβάλλεται σε έναν βασανιζόμενο που πρέπει να λυγίσει. Μην θεωρήσετε τυχαίο ότι τα ψυχιατρεία και οι κλινικές έχουν γεμίσει Έλληνες που δεν είχαν στο παρελθόν κανένα πρόβλημα. Κάπως έτσι, κι ενώ ο ορίζοντας είναι μαύρος, οι περισσότεροι λένε «ναι», ας τελειώνουμε, ελπίζοντας ότι στο βάθος η επόμενη μέρα θα είναι καλύτερη. Περίπου όπως κι ο βασανιζόμενος ελπίζει ότι ο βασανιστής θα τον αφήσει να κοιμηθεί… τον ύπνο του δικαίου. Πηγή