Το να περιμένεις την πολιτική λύτρωση είναι αργή αυτοκτονία
Παρ' όλες τις πολιτικές «μεταρρυθμίσεις» που συζητούνται, η αλήθεια είναι ότι το κράτος στραγγαλίζει σιγά σιγά τη ζωή της κοινωνίας
Η υπ' αριθμόν ένα απειλή για τη ζωή και την ευημερία μας είναι το κράτος.
Πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς; Φορτωμένο με δισεκατομμύρια ευρώ, που αποκτήθηκαν μέσω νομιμοποιημένης κλοπής, το κράτος έχει προχωρήσει πέρα από την απλή ανικανότητα και τον τυχοδιωκτισμό: Tώρα συνεργάζεται με άλλα κράτη, για να μειώσει τον πληθυσμό μέσω της κατασκευασμένης κρίσης του Covid.Οι κυβερνήσεις τώρα σκοτώνουν τους πολίτες τους...συνειδητά.
Μια υποθετική ήττα της Νέας Δημοκρατίας από τους Συριζαίους δεν θα μας σώσει. Πόσοι «ριζοσπαστικοί» Συριζαίοι έχουν χαρακτηρίσει την κρίση του Covid ως γενοκτονικό πρόγραμμα; Πόσοι Συριζαίοι εξελέγησαν υποσχόμενοι την εξάλειψη κυβερνητικών προγραμμάτων ή οργανισμών; Πόσοι Συριζαίοι βλέπουν το κράτος, με την εξουσία του να μας εμπλέξει μέχρι και σε πυρηνικό Αρμαγεδδώνα, ως απειλή για τη ζωή μας;
Πόσο συχνά έχετε ακούσει έναν πολιτικό να ζητά περισσότερη ατομική ελευθερία (για τους πολίτες); Να ζητά την κατάργηση του φόρου εισοδήματος; Να ζητά να διαλυθεί το κράτος όπως το ξέρουμε και να στηριχτούμε στην ελεύθερη αγορά για την ασφάλεια και την ευημερία μας;Κι αν η ζωή μπορούσε πραγματικά να γίνει καλύτερη;
Πρέπει να ξεκινήσουμε αναγνωρίζοντας το κράτος ως αυτό που είναι. Δείτε το δοκίμιο του Ρόμπερτ Χίγκς «Δέκα λόγοι για να μην καταργήσετε τη δουλεία».
Να αναγνωρίσουμε ότι η ελευθερία είναι αυτό που θέλουμε, διαφορετικά δεν θα ξέρουμε τι είναι αυτό που αναζητάμε. Το να πιστεύεις στην ελευθερία σημαίνει να πιστεύεις ότι η καλή διακυβέρνηση καταλήγει αναγκαστικά στην απουσία του κράτους.
Κι αν, όπως έχει γράψει ο Murray Rothbard , το κράτος δεν είναι παρά μια εγκληματική συμμορία, ανεξάρτητα από το ποιο κόμμα είναι στην εξουσία;
Είναι μήπως τρομακτικό να αναλογιζόμαστε τη ζωή χωρίς το μεγάλο θεό-κράτος; Μπορεί ένα οικονομικό σύστημα χωρίς κράτος να παρέχει όλα όσα χρειαζόμαστε; Κι αν μπορούσε; Τι γίνεται με άλλες ανησυχίες, όπως ο βιολογικός πόλεμος; Δεν χρειαζόμαστε ένα κράτος να μας προστατεύει και να μας λέει τι να κάνουμε;
Κι αν δεν το χρειαζόμαστε; Κι αν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε όλες τις απειλές μέσω των θεσμών της αγοράς;
Κι αν το κράτος είναι ασυμβίβαστο με μια ελεύθερη κοινωνία; Κι αν οι εθνικές εκλογές, ανεξάρτητα από τους υποψηφίους, καθιστούν αδύνατη μια ελεύθερη κοινωνία;
Κι αν τα δισεκατομμύρια που δαπανήθηκαν για την εκλογή κομμάτων και πολιτικών όλα αυτά τα χρόνια είχαν επενδυθεί στην οικονομική ανάπτυξη;
Κι αν μια ελεύθερη κοινωνία (βασισμένη στα ιδιοκτησιακά δικαιώματα) εμπεριέχει όλα τα απαραίτητα κίνητρα για να αυτοκυβερνηθεί;
Κι αν μια ελεύθερη κοινωνία είναι το καλύτερο μέσο για την υπεράσπιση της χώρας από ξένες επιθέσεις;Κρατικός Έλεγχος Χρημάτων και Τραπεζών
Κι αν μια ελεύθερη κοινωνία παρέχει ένα ασφαλές νομισματικό μέσο συναλλαγών;
Κι αν η κυβέρνησή μας ποινικοποιήσει την επιλογή του χρήματος από την αγορά, που ιστορικά ήταν χρυσά και ασημένια νομίσματα, ώστε να μπορέσει να επεκτείνει τον έλεγχό της στην ζωή μας;
Κι αν η κυβέρνησή μας ποινικοποιήσει την επιλογή των χρημάτων της κοινωνίας, ώστε να μπορέσει να ανταμείψει τις προτιμώμενες εκλογικές περιφέρειες μέσω του πληθωρισμού της κεντρικής τράπεζας;
Κι αν οι κεντρικές τράπεζες δεν μπορούν να σταθούν σε μια ελεύθερη αγορά επειδή χρειάζονται την κρατική υποστήριξη για τη λειτουργία τους;
Κι αν η «κυβερνητική υποστήριξη» ισοδυναμεί με τη βίαιη απαγόρευση οποιουδήποτε ανταγωνισμού προς την κεντρική τράπεζα ή τα χρήματα που εκδίδει;
Κι αν η ειρήνη και η ευημερία είναι τα χαρακτηριστικά ενός χρήματος επιλεγμένου από την αγορά, όπως φαίνεται στο τελευταίο μισό του δέκατου ένατου αιώνα;
Κι αν η ύπαρξη των βαρόνων - ληστών του δέκατου ένατου αιώνα ήταν αποτέλεσμα κυβερνητικών ευνοιών, κι όχι ένα κατηγορητήριο για την ελεύθερη αγορά;
Κι αν ο πόλεμος, το χρέος και η υποτίμηση του χρήματος είναι τα χαρακτηριστικά του πλασματικού/πληθωριστικού χρήματος της κεντρικής τράπεζας;
Κι εάν οι τραπεζικές κρίσεις προκύπτουν από την πρακτική της τραπεζικής των κλασματικών αποθεματικών ;
Κι αν η τραπεζική των κλασματικών αποθεματικών ικανοποιεί τον ορισμό της έννοιας της υπεξαίρεσης, αλλά δεν θεωρείται ως τέτοια νομικά;
Κι αν οι τράπεζες που ασκούσαν τραπεζικές συναλλαγές με κλασματικά αποθεματικά στράφηκαν προς το κράτος για να δημιουργήσει μια κεντρική τράπεζα για την προστασία τους;
Κι αν οι τράπεζες που ασκούν τραπεζικές συναλλαγές κλασματικών αποθεματικών μπορούσαν να διωχθούν ποινικά;Κρατικός Έλεγχος της Εκπαίδευσης
Κι αν το κράτος πάρει τον έλεγχο των εκπαιδευτικών θεσμών της χώρας;
Κι αν οι άνθρωποι διδάσκονται από την πρώτη μέρα ότι το κράτος υπάρχει για να υπερασπίζεται τα φυσικά τους δικαιώματα ως ανθρώπινα όντα;
Κι αν τα δυσμενή για το κράτος γεγονότα «λευκανθούν» ή εξαιρεθούν από την καταγεγραμμένη ιστορία του;
Κι αν οι ενήλικες αποδεχτούν την ιδέα ότι το κράτος όπως το ξέρουμε είναι ένα φυσικά εξελισσόμενο κοινωνικό φαινόμενο που προσπαθεί να εξυπηρετήσει τα υπέρτερα συμφέροντά μας;
Κι αν η Συνταγματική Συνέλευση κεκλεισμένων των θυρών δεν ήταν ένα βήμα προς την κατεύθυνση της ελευθερίας αλλά μια εξέγερση κατά της ελευθερίας; (Δείτε και αυτό .)
Κι αν το Σύνταγμα προβλέπει τη διεύρυνση της κυβερνητικής εξουσίας μέσα από διφορούμενες ρήτρες, που η ίδια η κυβέρνηση μπορεί να ερμηνεύσει;
Κι αν το σκεπτικό ότι «το Σύνταγμα καθιστά άκυρη τη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων σε «έκτακτες καταστάσεις»;
Κι αν το κράτος είναι προϊόν της εξέλιξης μιας ληστοσυμμορίας που εγκαταστάθηκε μόνιμα σε μια ειρηνική κοινωνία; Κι αν ο επιδρομέας χρησιμοποιούσε την ανωτερότητά του για να εξαναγκάσει τον κατακτημένο σε μια εκβιαστική προστασία; Κι αν επονομαζόταν αυτή η συμμορία των εκβιαστών «κράτος»;
Κι αν οι Big Tech , Big Pharma , Big Money και άλλες «Μεγάλες» επιρροές αντλούν τη δύναμή τους από τις ευεργεσίες που τους παρέχει το κράτος;Συμπέρασμα
Κι αν αρκετοί άνθρωποι κάνουν γνωστή την επιθυμία τους για μια ύπαρξη χωρίς κράτος;
Κι αν κάνουν γνωστά τα υπέρτατα πλεονεκτήματα μιας κοινωνίας χωρίς κράτος; Κι αν το κράτος αρχίσει τότε να αποδυναμώνεται μέσω της φθοράς στις τάξεις του;
Κι αν ο λαός, υπό τον έλεγχο ενός κράτους που αποδυναμώνεται, απαιτήσει από το κράτος να διαλυθεί πλήρως, ίσως αρνούμενος να πληρώσει φόρους;
Κι αν οι άνθρωποι εγκαταλείψουν τον ρόλο του θύματος και του ζητιάνου επιδομάτων κι αρχίσουν να αναλαμβάνουν την πλήρη ευθύνη για τη ζωή τους;***
Πηγή - Προσαρμοσμένη στην ελληνική πραγματικότητα, διασκευή άρθρου του George Ford Smith, που δημοσιεύτηκε στις 17 Ιανουαρίου 2023 από το Mises Institute. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής.
