Ο άξονας Γαλλίας-Ιταλίας
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός για να συνειδητοποιήσει το αυτονόητο, το οποίο γνωρίζουν πολύ καλύτερα οι αγορές – αφού στοιχηματίζουν ήδη στην κατάρρευση του ευρώ, όπως το 1992 στην στερλίνα, επειδή δεν πιστεύουν σε θαύματα
«Ο πλεονασματικός Βοράς, υπό την ηγεσία της Γερμανίας, προσπαθεί να επιβάλλει στο Νότο, με πρώτη την Ελλάδα, μία περιοριστική πολιτική εσωτερικής υποτίμησης και δημοσιονομικής πειθαρχίας - όμοια με αυτήν που εφάρμοσε η ίδια, όταν υιοθέτησε το ευρώ.
Εν τούτοις, δεν κατανοεί ότι οι εποχές έχουν αλλάξει, αφού ο πλανήτης έχει βυθιστεί στην ύφεση και στα χρέη, ενώ η ίδια τα κατάφερε εκμεταλλευόμενη τους εταίρους της – αφού τα πλεονάσματα που αποκτάει θα ήταν αδύνατα, εάν δεν δημιουργούσε στις άλλες χώρες ελλείμματα, επειδή ο «λογαριασμός» είναι μηδενικού αθροίσματος (Πλεονάσματα – ελλείμματα = μηδέν).
Με δεδομένο δε το ότι, τα ελλείμματα οδηγούν στην αύξηση των χρεών (το ελλειμματικό ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών στην αύξηση του ιδιωτικού κυρίως χρέους, ο ελλειμματικός προϋπολογισμός στην αύξηση του δημοσίου χρέους), λόγω των οποίων περιορίζεται η ζήτηση, οπότε οι επενδύσεις και η ανάπτυξη, ολόκληρος ο Νότος βιώνει μία «ύφεση ισολογισμών» (ανάλυση) – από την οποία είναι αδύνατον να ξεφύγει με τη συγκεκριμένη οικονομική πολιτική.
Επομένως,
είναι εύλογη η άνοδος εκείνων των πολιτικών δυνάμεων που αντιτίθενται σε αυτά που θέλει να επιβάλλει η Γερμανία – είτε από τα δεξιά, όπως στη Γαλλία, είτε από τα αριστερά [...], όπως στην Ελλάδα και στην Ισπανία, ανάλογα με τις θέσεις τους σε άλλα ζητήματα» (πηγή).
Άρθρο
Μία από τις συνέπειες της συνόδου κορυφής της Ευρωζώνης, για το θέμα της ελληνικής χρηματοδότησης, τουΜνημονίου Νούμερο ΙΙΙ, ήταν η δημιουργία του άξονα Γαλλίας-Ιταλίας, με στόχο τη συντονισμένη, καλύτερη άμυνα των δύο χωρών απέναντι στη Γερμανία – με αιτία την πρόθεση της καγκελαρίου να απομακρύνει την Ελλάδα από τη νομισματική ένωση.
Βασικά κοινά χαρακτηριστικά των δύο αυτών χωρών είναι τα υψηλά δημόσια χρέη, ιδίως της Ιταλίας, η αδυναμία τους να ανταγωνισθούν τη Γερμανία, καθώς επίσης οι πολιτικές τάσεις στο εσωτερικό τους, με στόχο την υιοθέτηση εθνικών νομισμάτων – κυρίως από την πλευρά της Γαλλίας, όπου το ακροδεξιό Εθνικό Μέτωπο τοποθετείται υπέρ της αποχώρησης από το ευρώ (άρθρο).
Μπορεί βέβαια η Ιταλία να έχει υψηλότερο δημόσιο χρέος. Όμως, σε επίπεδο συνολικών υποχρεώσεων του κράτους απέναντι στους δανειστές και στους Πολίτες του (συντάξεις και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, ασφαλιστικό γενικότερα), η Γαλλία είναι σε δυσμενέστερη θέση – αμέσως μετά την Ελλάδα και τις Η.Π.Α. (γράφημα).
Όπως φαίνεται καθαρά από το διάγραμμα, οι Η.Π.Α. μπορούν να επιλύσουν το πρόβλημα πληθωριστικά, τυπώνοντας νέα χρήματα, η Μ. Βρετανία επίσης, η Γερμανία έχει τη δυνατότητα να το αντιμετωπίσει λόγω των υψηλών περιουσιακών στοιχείων που διαθέτει στο εξωτερικό, ως αποτέλεσμα της διαγραφής χρέους του 1953 (άρθρο), η Γαλλία όμως όχι – κάτι που χαρακτηρίζει όλες τις χώρες της Ευρωζώνης οι οποίες, μη διαθέτοντας μία δική τους κεντρική τράπεζα, δεν μπορούν να αντιμετωπίζουν τα όποια χρέη τους πληθωριστικά, οπότε τους απομένει μόνο η καταστροφική πολιτική λιτότητας.
Επειδή όμως η λιτότητα δεν οδηγεί πουθενά όταν τα χρέη είναι ήδη πολύ υψηλά, όπως αποδείχθηκε από την Ελλάδα, οι χώρες της Ευρωζώνης έχουν τρεις δυνατότητες να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα τους:
(α) την ανάκτηση της νομισματικής τους κυριαρχίας, την επιστροφή στα εθνικά κράτη δηλαδή, έτσι ώστε να μπορούν να τυπώνουν πληθωριστικά χρήματα οι κεντρικές τους τράπεζες,
(β) τη διαγραφή χρεών, κάτι που φυσικά θα απαιτούσε τη συμφωνία των πιστωτών τους, αφού η μονομερής χρεοκοπία είναι εξαιρετικά επώδυνη, καθώς επίσης
(γ) τη δημοσιονομική και πολιτική ένωση της Ευρωζώνης, έτσι ώστε (1) να μεταφέρονται χρήματα από τις πλεονασματικές στις ελλειμματικές οικονομίες, όπως στο παράδειγμα των ομοσπονδιακών κρατιδίων της Γερμανίας, (2) να τυπώνονται πληθωριστικά χρήματα από την κεντρική τους τράπεζα, την ΕΚΤ και (3) να δανείζονται από τις αγορές συλλογικά, με την έκδοση ευρωομολόγων.
Στη σύσκεψη βέβαια φάνηκε καθαρά πως η Γερμανία δεν έχει καμία πρόθεση να κάνει τα επόμενα βήματα που απαιτεί η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, παρά το ότι διαφορετικά η Ευρωζώνη θα διαλυθεί νομοτελειακά, λόγω της λάθος κατασκευής της (άρθρο) – αφού, στην αντίθετη περίπτωση, δεν θα επέμενε στην αποχώρηση της Ελλάδας, καθιστώντας πλέον μη ανακλητή τη συμμετοχή μίας χώρας στην Ευρωζώνη, εις βάρος του ευρώ.
Έτσι χάθηκε η εμπιστοσύνη της Ιταλίας και της Γαλλίας, οι οποίες επιδιώκουν την πολιτική ένωση(κοινοκτημοσύνη των χρεών), απέναντι στη Γερμανία – οπότε αποφάσισαν να επεξεργασθούν μία κοινή στρατηγική, για να μην είναι αναγκασμένες να αμύνονται συνεχώς, αντιμετωπίζοντας μία μη συνεργάσιμη καγκελάριο, ακλόνητη στις δικές της ιδιοτελείς θέσεις.
Η Γερμανία
Ο υπουργός οικονομικών της Γερμανίας όμως έχει άλλα σχέδια – μία ισχυρότερη ένωση, η οποία θα τηρεί πιστά την πολιτική λιτότητας, έχοντας ένα ισοσκελισμένο προϋπολογισμό. Εναλλακτικά την επιστροφή της Γερμανίας στο μάρκο (ανάλυση), όταν πλέον οι κίνδυνοι της συμμετοχής της στην Ευρωζώνη θα είναι μεγαλύτεροι, από τις ευκαιρίες.
Τόσο η Γαλλία τώρα, όσο και η Ιταλία δεν έχουν παράδοση δημοσιονομικής πειθαρχίας – οπότε είναι πολύ δύσκολο να αποδεχθούν τις απαιτήσεις της Γερμανίας. Από την άλλη πλευρά βέβαια, ο διοικητής της ΕΚΤ είναι φανατικός υποστηρικτής της πολιτικής ένωσης, κάνοντας ότι μπορεί για να την προωθήσει – γεγονός που συμπεραίνεται από το πακέτο ποσοτικής διευκόλυνσης ύψους 1,1 τρις € που υιοθετήθηκε, μέσω του οποίου αγοράζονται ομόλογα των ευρωπαϊκών χωρών, οπότε πρόκειται για μία de facto έκδοση ευρωομολόγων.
Το ρίσκο του πακέτου επιβαρύνει εξ ολοκλήρου την ΕΚΤ, οπότε και τη Γερμανία, ενώ ο διοικητής της υποστηρίζει σε μεγάλο βαθμό την Ιταλία, αγοράζοντας τα ομόλογα της - κάτι που τον φέρνει σε αντιπαράθεση τόσο με την κεντρική τράπεζα της Γερμανίας, όσο και με τον υπουργό οικονομικών της.
Εύλογα σε κάποιο βαθμό, αφού εάν η Ιταλία ή η Ισπανία καταρρεύσουν, τότε η Γερμανία θα βρεθεί αντιμέτωπη με προβλήματα ανάλογα με αυτά που αντιμετωπίζει σήμερα η Ελλάδα - αν και σε μία πολύ υψηλότερη διάσταση, αφού το δημόσιο χρέος της Γερμανίας υπερβαίνει τα 2,5 τρις €.
Αυτός είναι ουσιαστικά ο λόγος, για τον οποίο ο υπουργός οικονομικών της Γερμανίας σκέφτεται να παραιτηθεί – επειδή φοβάται δηλαδή πως θα ακολουθήσει ένα μεγάλο κραχ στην Ευρωζώνη, το οποίο θα δημιουργήσει τεράστια προβλήματα στη Γερμανία, εάν δεν προλάβει να οχυρωθεί.
Ήδη ο ισολογισμός της ΕΚΤ είναι υπερδιογκωμένος (γράφημα), η Ελλάδα δεν θα αποφύγει τη χρεοκοπία, ενώ θεωρεί δεδομένη τη μετάδοση της ελληνικής κρίσης στον ευρωπαϊκό νότο – από εκεί στη βόρεια Ευρώπη, με τελικό σταθμό τη Γερμανία η οποία, ως ο κυριότερος πιστωτής (Target 2, διακρατικά δάνεια, συμμετοχή στην ΕΚΤ κλπ.) θα ήταν τότε ο μεγάλος χαμένος.
Βέβαια, απέναντι στον άξονα που δημιουργείται, η Γερμανία έχει ως συμμάχους, εκτός από τηνΟλλανδία και τη Φινλανδία, τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης – οι οποίες όμως είναι πιο αδύναμες από την Ιταλία και τη Γαλλία, ενώ συνεργάζονται πολύ στενά με τις Η.Π.Α.
Οι Αμερικανοί τώρα, εκτός από το οικονομικό ΝΑΤΟ που προωθούν (άρθρο), έχουν τοποθετηθεί πλέον ανοιχτά υπέρ μίας διαγραφής του ελληνικού χρέους – ερχόμενοι σε πλήρη αντίθεση με τη Γερμανία η οποία, εάν δεν συμφωνήσει, δεν θα έχει τη βοήθεια του ΔΝΤ στο τρίτο ελληνικό μνημόνιο, την οποία απαιτεί.
Ο Γερμανός υπουργός οικονομικών λοιπόν κατανοεί αργά αλλά σταθερά ότι, η δυναμική ενός συστήματος είναι ισχυρότερη από τις πεποιθήσεις ενός ατόμου – θεωρώντας παράλληλα πως η καγκελάριος δεν έχει έναν τόσο ισχυρό χαρακτήρα, για να τον στηρίξει.
Στα πλαίσια αυτά, πιστεύει πως μάλλον δεν θα αποφύγει την παροχή ενός τρίτου χρηματοδοτικού πακέτου προς την Ελλάδα, παρά το ότι είναι πεπεισμένος ότι, η χώρα μας δεν θα αποφύγει τελικά τη χρεοκοπία – ενώ το ύψος της χρηματοδότησης που απαιτείται είναι πιθανότατα υψηλότερο από τα 86 δις € (περί τα 120 δις € κατά την άποψη μας), λόγω της τεράστιας ζημίας που προκάλεσε το κλείσιμο των τραπεζών, χωρίς ουσιαστικά κανένα λόγο.
Η ΕΚΤ
Ενώ η Ελλάδα είναι αντιμέτωπη με μία πολιτική κρίση άνευ προηγουμένου, η οποία θα ήταν η χαριστική βολή στην οικονομία της, μαζί με τις τράπεζες που έκλεισε παράνομα η ΕΚΤ (άρθρο) και ανεύθυνα η ανεπαρκής κυβέρνηση της, η κεντρική τράπεζα προσπαθεί να σβήσει την πυρκαγιά στα Βαλκάνια – έχοντας εγκρίνει κρυφά πιστωτικές γραμμές για τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία.
Η αιτία είναι η πρόθεση των Αρχών εποπτείας του χρηματοπιστωτικού συστήματος των δύο αυτών χωρών, να «βγάλουν την πρίζα» από τις θυγατρικές των ελληνικών τραπεζών στην περιοχή τους – σχεδιάζοντας να κατασχέσουν τα περιουσιακά τους στοιχεία και προκαλώντας τεράστιες ζημίες στις μητρικές τους.
Ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα ήταν καταστροφικό για την Ελλάδα, αφού δεν θα μπορούσε να το αντιμετωπίσει –οπότε η ΕΚΤ προσπαθεί να βοηθήσει, συνάπτοντας συμφωνίες Swap και διακρατικών δανείων με τις δύο αυτές χώρες, έτσι ώστε να διασφαλισθεί η πρόσβαση των θυγατρικών των ελληνικών τραπεζών σε κεφάλαια.
Μέχρι στιγμής κανένας δεν γνωρίζει το ύψος των ποσών αυτών, αφού η ΕΚΤ αρνείται να το σχολιάσει – ενώ παρακολουθεί την κατάσταση όλων των ελληνικών τραπεζών στα Βαλκάνια, μέσω καθημερινών τηλεδιασκέψεων με τις διοικήσεις τους.
Όπως φαίνεται, προβλήματα αντιμετωπίζουν επίσης οι θυγατρικές τους στην Αλβανία, στη Σερβία και στα Σκόπια – οπότε ολόκληρη η περιοχή μοιάζει με ένα ηφαίστειο που βράζει, με κίνδυνο να εκραγεί ξαφνικά, δημιουργώντας τεράστια προβλήματα σε πολλές άλλες χώρες, όπως στην Αυστρία και την Ιταλία (λόγω της έκθεσης τους στα Βαλκάνια).
Επίλογος
Η μάχη της Ευρώπης κλιμακώνεται, ενώ κανένας δεν ξέρει που θα καταλήξει – οπότε έχει δυστυχώς επαληθευθεί ο τίτλος του άρθρου του κ. ΒΒ «Προσδεθείτε», το οποίο γράφτηκε στις 15 Ιανουαρίου του 2015, πριν ακόμη διενεργηθούν οι εκλογές.
Όπως έχουμε αναφέρει λοιπόν, δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να εμποδίσει την κατάρρευση μίας χώρας της Ευρωζώνης, καθώς επίσης την τελική έξοδο της από τη νομισματική ένωση, όταν προσβληθεί από μία οικονομική κρίση – γεγονός που τεκμηριώθηκε ήδη από το 1992, όπου η Βρετανία και η Ιταλία εγκατέλειψαν τον πολύ πιο ήπιο μηχανισμό συναλλαγματικών ισοτιμιών, ενώ θα αποδειχθεί ξανά σήμερα από την Ελλάδα, την Ιταλία, την Ισπανία κοκ.
Εάν δε, ή μάλλον όταν η «πόρτα εξόδου» ανοίξει από την Ελλάδα, πριν ακόμη προλάβουν ή θελήσουν να ενωθούν δημοσιονομικά όλες οι υπόλοιπες χώρες, τότε η Ευρωζώνη θα καταρρεύσει σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα – αφού η συμμετοχή δεν θα είναι πλέον μία αμετάκλητη διαδικασία, ενώ οι κρίσεις είναι πάντοτε θέμα χρόνου, εμφανιζόμενες νομοτελειακά σε όλα τα κράτη.
Επομένως, δεν χρειάζεται να είναι οικονομολόγος κάποιος για να συνειδητοποιήσει το αυτονόητο, το οποίο βέβαια γνωρίζουν πολύ καλύτερα οι αγορές - οι οποίες στοιχηματίζουν ήδη στην κατάρρευση του ευρώ, όπως οι κερδοσκόποι το 1992 στη βρετανική στερλίνα.
