Η Μέση Ανατολή στις φλόγες και η Ευρώπη στις καλένδες

Γράφει ο Σπύρος Ν. Λίτσας
Την περασμένη εβδομάδα ένοπλες ομάδες της Iρακινής Αλ Κάιντα κατέλαβαν τη Φαλούτζα και το Ραμαντί. Ο εφιάλτης των τρομοκρατών να ελέγχουν αστικά κέντρα ξανά, μετά την εποχή των Ταλιμπάν στην Καμπούλ, επιστρέφει. Οι ΗΠΑ υποσχέθηκαν βοήθεια στην ιρακινή κυβέρνηση, αλλά κανείς στον Λευκό Οίκο δεν θέλει καν να ακούσει την πιθανότητα νέας αποστολής αμερικανικών στρατευμάτων στην περιοχή.
Η Υψηλή Στρατηγική της Εξυπνης Αμυνας αντιπαρέρχεται τέτοιου είδους επιχειρήσεις. Ο Ιρακινός πρωθυπουργός Νούρι Αλ Μάλικι και γραμματέας του Ισλαμικού Κόμματος Ντάβα [Ḥizb Al-Daʿwa Al-Islāmiyya] αποτελεί έναν από τους κύριους σιιτικούς πολιτικούς δρώντες στο εσωτερικό του κράτους. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα σουνιτικοί πυλώνες που παρέμειναν πιστοί στο σανταμικό καθεστώς αλλά και νέες παραστρατιωτικές σαλαφιστικές ομάδες που ξεπετάχθηκαν το 2003 να συνεργάζονται σήμερα με την τοπική Αλ Κάιντα αμφισβητώντας την κραταιά σιιτική θέση.
Στη Συρία το τελεσίγραφο για την καταστροφή του χημικού οπλοστασίου του καθεστώτος Ασαντ έχει λήξει με ελάχιστη πρόοδο να έχει συντελεσθεί, ενώ η εμφύλια διαμάχη πλέον τείνει να λάβει τη μορφή μιας τζιχαντιστικής διεθνούς με σιίτες και σουνίτες να συγκρούονται μέχρι τέλους. Οι δύο παραστρατιωτικές οργανώσεις που κινούν τα νήματα είναι η Χεζμπολάχ, που ελέγχεται από το σιιτικό Ιράν, και η ουχαμπίτικη Αλ Νούρσα, που ελέγχεται από την Αλ Κάιντα.
Η στρατηγική της κατατριβής τρίτων [Bait and Bleed Strategy] που ακολουθείται από τη Δύση για όσο καιρό διαρκεί ο συριακός εμφύλιος και ως βασικό σκοπό έχει την αμοιβαία αποδυνάμωση και των δύο πλευρών μέσω της διατήρησης αμφότερων των συγκρουσιακών τριβών θεωρώ ότι έχει φτάσει στα όριά της. Κι αυτό γιατί πλέον η εσωτερική σύγκρουση δεν θέτει ως στόχο απλώς και μόνο τον έλεγχο του κράτους από τη μια ή την άλλη πλευρά, αλλά επιζητά τη δημιουργία πλαισίου για μια αποφασιστική αναμέτρηση μεταξύ των ζηλωτών.
Σε καμία περίπτωση η Δύση δεν πρέπει να επιτρέψει στους τζιχαντιστές να εξελίξουν τα εσχατολογικά τους σχέδια με αφορμή το συριακό ζήτημα, αφού το ντόμινο της κρίσης θα επηρεάσει, είτε οικονομικά είτε κοινωνικοπολιτικά, και τον ίδιο τον δυτικό κόσμο - κυρίως την Ευρώπη.
Το πόσο ρευστή είναι πλέον η κατάσταση μπορεί να φανεί ξεκάθαρα στο εσωτερικό του Λιβάνου, που λόγω της sui generis θρησκευτικοπολιτικής σύνθεσής του αποτελεί τον «ανεμοδείκτη» της Μέσης Ανατολής. Τις τελευταίες εβδομάδες δύο βομβιστικές επιθέσεις στο κέντρο της Βηρυτού με στόχους έναν σουνίτη πολιτικό και αντίπαλο της Χεζμπολάχ και ένα τυφλό χτύπημα στην καρδιά της σιιτικής συνοικίας της πόλης διαχέουν ξανά τη γνώριμη μυρωδιά του θειαφιού του ενδοκοινοτικού μίσους από την αριστοκρατική γειτονιά του Σουρσόκ ως τα φτωχά νότια προάστια του Χαέκ Χρεΐκ.
Αν όλα τα παραπάνω συνδεθούν με το ότι πλησιάζουν οι ημέρες για να ξεκινήσει η αποχώρηση των αμερικανικών δυνάμεων από το Αφγανιστάν, δίχως όμως να έχουν ηττηθεί ολοσχερώς οι Ταλιμπάν, τότε γίνεται εύκολα κατανοητό ότι ο κύκλος του τρόμου που ξεκίνησε την 11η Σεπτεμβρίου του 2001 όχι μόνο δεν έχει κλείσει αλλά έχει διευρυνθεί και πλέον τείνει να λάβει προεκτάσεις ενός πολέμου όλων εναντίον όλων [Bellum Omnium Contra Omnes].
Κι ενώ ο δυτικός κόσμος χρειάζεται σε αυτή τη χρονική καμπή όλες του τις δυνάμεις σε εγρήγορση, ο βόρειος άξονας της Ε.Ε. προετοιμάζεται να εισέλθει στο χαμηλό βαρομετρικό της κρίσης, ενώ ο νότιος άξονας, υλικά και ηθικά εξουθενωμένος από τρία χρόνια διαρκούς λιτότητας και ύφεσης, προσπαθεί να επιβιώσει τρεφόμενος από τις ίδιες του τις σάρκες, ως ιδανικές Ιφιγένειες με φόντο το απέραντο γαλάζιο της Μεσογείου.

Ο λανθασμένος τρόπος αντιμετώπισης της κρίσης του 2008 από τους μηχανισμούς των Βρυξελλών αδυνατίζει τη συνοχή της Δύσης και το πολιτικό εύρος αντιμετώπισης της κλιμάκωσης της κρίσης στη Μέση Ανατολή σε σημαντικό βαθμό.

Κι αυτό θα φανεί εντονότατα στο αμέσως προσεχές διάστημα.

ΠΗΓΗ