Διεθνής ανταλλαγή χρεών: Η λύση στο παγκόσμιο πρόβλημα χρέους.;

Στις ημέρες μας οι παγκόσμιοι κυβερνήτες υποτίθεται ότι αντιμετωπίζουν ένα δυσεπίλυτο οικονομικό πρόβλημα: τα υπέρογκα δημόσια χρέη των κρατών.

Το "πρόβλημα" προέκυψε όταν οι αγορές αποφάσισαν να πληρωθούν εδώ και τώρα όλα τα συσσωρευθέντα δημόσια χρέη, που λήγουν σταδιακά.
Ως σήμερα αρκούνταν να εισπράττουν τους τόκους και τα τοκομερίδια και στη λήξη των δανείων τα ανανέωναν χωρίς οποιοδήποτε ενδοιασμό.

Τι άλλαξε?

Aυτό που προκαλεί τον φόβο στις αγορές είναι ότι πλέον τα ομόλογα των κρατών εξετάζονται ως προς την πιστοληπτική ικανότητα των εκδοτών, σύμφωνα με τις προβλέψεις των προτάσεων της Βασιλείας.

Τα κρατικά ομόλογα "σήμερα" εμπεριέχουν κίνδυνο και τον κίνδυνο αυτό τον αξιολογούν τρεις διεφθαρμένοι παγκόσμιοι οίκοι αξιολόγησης πιστοληπτικής ικανότητας σε αγαστή συνεργασία.

Οι οίκοι αυτοί το παράκαναν και το αποτέλεσμα το βλέπουμε σήμερα ως κρίση χρέους και ως μεγάλα spreads - ασφάλιστρα κινδύνου.

Οι κυβερνήσεις όμως δεν τολμούν να πάρουν μέτρα ενάντια στους "ανεξάρτητους" οίκους αξιολόγησης, γιατί η τεχνογνωσία τους είναι καλά κρυμμένη.

Το έργο τους είναι χρήσιμο, αλλά για εφαρμογή σε κινδύνους ιδιωτών και όχι κρατών.

Όταν είσαι ιδιώτης σαν εκδότης χρεωγράφων είσαι επικίνδυνος στους άλλους για διάφορους λόγους.

Ο μεγαλύτερος κίνδυνος σου είναι να μην πληρώσεις, να τεθείς σε χρεοκοπία ή να πεθάνεις.

Τα κράτη όμως?

Tα κράτη είναι ακόμα πιο επικίνδυνα.

Εκτός από τους αντίστοιχους τροποποιημένους βέβαια κινδύνους των ιδιωτών, τα κράτη μπορούν να σε πληρώσουν απλά τυπώνοντας χαρτιά!

Και αυτό πραγματικά κάνουν όλες οι κεντρικές τράπεζες παγκοσμίως συνέχεια ως τώρα.

Το χρήμα-χρέος που εκτυπώνεται δεν αντιστοιχεί σε παραγωγή ή σε κάτι χειροπιαστό.

Το χρήμα ειναι απαραίτητο εφόσον κυκλοφορεί και βελτιώνει την ευημερία των λαών, ωθώντας τους να παράγουν περισσότερο από τις εγγενείς ανάγκες των τοπικών οικονομιών.

Αυτή είναι μία από τις σπουδαιότερες λειτουργίες του χρήματος: H συναλλακτική.
Οι αγορές έχοντας δημιουργήσει μηχανισμούς συγκέντρωσης του χρήματος εστιάζουν σήμερα στην αποταμιευτική λειτουργία του χρήματος.

Όταν εστιάσεις σ' αυτή την λειτουργία δεν μπορεί παρά να προβληματισθείς από το γεγονός ότι το χρήμα που κυκλοφορεί δεν συνδέεται με την παραγωγή αγαθών, ούτε όμως και θα μπορούσε να συνδεθεί ,γιατί τότε θα ήταν ακριβό και άχρηστο στις συναλλαγές.
Θα οδηγούμαστε τότε σε απλή ανταλλαγή αγαθών.

Το υπόλοιπο χρήμα θα ήταν απολύτως άχρηστο.

Το σχέδιο των αγορών είναι να εκτιμήσουν και να αντιστοιχήσουν σε χρήμα το σύνολο των υλικών και άυλων αγαθών συμπεριλαμβανόμενων των ανθρώπων και των συντελεστών παραγωγής κάθε είδους.

Το χρήμα τότε θα αποκτήσει αξία και ως τίτλος ιδιοκτησίας.

Αυτό μπορεί να γίνει μόνο όμως αν όλα πουληθούν, περιλαμβανόμενης και της κάθε είδους κρατικής ιδιοκτησίας.

Αν επιτύγχαναν το στόχο τους όλα θα γίνονταν ακριβότερα ως παραγωγή (αφού τίποτα δεν θα παρεχόταν δωρεάν κατά την φάση της παραγωγής), αλλά ταυτόχρονα το χρήμα που κυκλοφορεί σήμερα θα μπορούσε να δεσμευθεί.

Όλο το χρέος-χρήμα θα γινόταν δάνειο στο διηνεκές, δηλαδή θα πληρώνονταν μόνο τόκοι και το κεφάλαιο ποτέ δεν θα ξεπληρωνόταν.

Σαν σχέδιο βέβαια έχει ως προυπόθεση την υποδούλωση όλων των ανθρώπων και της φύσης και την κατάργηση κάθε ελευθερίας.

Αυτό δεν βιώνουμε καθημερινά με την υπερφορολόγηση μας και την καταστροφή των εισοδημάτων και της περιουσίας μας?

Σαν σχέδιο πιθανά δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί, γιατί θα οδηγήσει αναπόφευκτα σε εξέγερση των πολιτών και σε οικονομικό χάος με αμφισβήτηση και καταστροφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους.

Υπάρχουν όμως κυβερνήτες που το προωθούν και νομίζουν ότι θα τα καταφέρουν.

Η μεθόδευση τους περιλαμβάνει ενέργειες που σήμερα βλέπουμε.

Αρχικά μετατρέπουν το ιδιωτικό χρέος σε κρατικό.

Φροντίζουν όμως το κρατικό χρέος να γίνει συντόμου λήξεως για να χρησιμοποιήσουν την ευκαιρία και να αυξήσουν υπέρμετρα την φορολογία.

Έτσι καταναλώνονται αρχικά οι αποταμιεύσεις και ο λαός οδηγείται μαζικά στην ανεργία και την οικονομική εξαθλίωση.

Τα κράτη υπό το βάρος αυτών των συνεπειών αναγκάζονται σε αναδιάρθρωση χρέους με διαγραφή των κρατικών κεφαλαίων (αποθεματικά ασφαλιστικών ταμείων, ίδια κεφάλαια τραπεζών) και σε ιδιωτικοποιήσεις ευρείας κλίμακας.

Το μέτρο αυτό δεν επαρκεί και τελικά καταλήγουν σε επιμήκυνση του χρέους με συνακόλουθο απότελεσμα να δεσμευθούν σε μία περιοριστική και υφεσιακή πολιτική μακράς διαρκείας που καταβαραθρώνει τις οικονομίες και μειώνει την παραγωγή και την κατανάλωση.

Κατά την διάρκεια αυτών των διαδικασιών οι πουλημένοι πολιτικοί και τραπεζίτες επιμένουν στην ανάγκη επίτευξης χαμηλών επιτοκίων για το χρέος, στην ανάγκη διαρθρωτικών αλλαγών και τελικά διαπιστώνουν ότι το χρέος έχει διογκωθεί και είναι μη βιώσιμο.
Τα προβλήματα χρέους είναι κοινά για τις περισσότερες οικονομίες και σαν καλή ιδέα ακούγεται η αντιμετώπισή τους να γίνει με την έκδοση ενός κοινού ομολόγου με χαμηλό επιτόκιο (ευρωομόλογο).

Η ιδέα απορρίπτεται πανηγυρικά από τις "ισχυρές" οικονομίες που κατευθύνουν τις πολιτικές της Ευρωπαικής 'Ενωσης.

'Οταν όμως σε λίγο καιρό το πρόβλημα χρέους εμφανισθεί δριμύτερο στην Αμερική που τυπώνει συνεχώς δολάρια χωρίς αντίκρυσμα σε συνδυασμό με υπερπληθωρισμό ισοδύναμο με δραστική υποτίμηση της αγοραστικής αξίας του δολαρίου τι νομίζετε ότι θα αναγκασθούν να κάνουν?

Αναγκαστική ανταλλαγή κρατικών χρεών Ευρώπης και Αμερικής μετά από μία δραστική υποτίμηση του δολαρίου Αμερικής.

Έτσι το αμερικανικό δημόσιο χρέος θα πέσει ως αγοραστική αξία, τα επιτόκια ευρώ και δολαρίου Αμερικής θα εξισωθούν, η διάρκεια του χρέους θα μεγαλώσει πέραν των 30 χρόνων και θα οδηγηθούμε στο παγκόσμιο- άυλο νόμισμα που έχουν ως αρχικό και μη ομολογημένο στόχο τους οι αγορές.

Ως προυπόθεση επιτυχίας του σχεδίου απαιτείται ο περιορισμός του ιδιωτικού χρέους και η ισόποση αύξηση του κρατικού χρέους το συντομότερο δυνατό.

Για να γίνει αυτό θα προηγηθεί η κατάρρευση του παγκόσμιου τραπεζικού συστήματος που θα απαιτήσει την οικονομική βοήθεια των καταχρεωμένων κρατών και της Ευρωπαικής Ένωσης.

Το σχέδιο αυτό θα υλοποιηθεί μέσω Ισπανίας, Αμερικής και Γερμανίας.

Θα ξεκινήσει με κατάρρευση του τραπεζικού τομέα της Ισπανίας, θα επεκταθεί στις θυγατρικές ισπανικών τραπεζών στην κεντρική και λατινική Αμερική και θα καταλήξει ως γενικευμένο bank run στην Αμερική.

Από εκεί θα περάσει στη Γερμανία, όταν πραγματοποιηθεί η δραστική υποτίμηση του δολλαρίου ως προς το ευρώ.

Σε μία τέτοια εξέλιξη οι γερμανικές εξαγωγές θα καταρρεύσουν και οι εξελίξεις θα είναι μονόδρομος...

Το αστείο βέβαια είναι ότι όλα αυτά θα μπορούσαν να αποφευχθούν αν εμφανιζόταν σε κάποια μεγάλη χώρα ένας ηγέτης με αρχίδια που θα ενοποιούσε τις κεντρικές τράπεζες όλων των κρατών και θα προέβαινε σήμερα στην ανταλλαγή όλων των παγκόσμιων κρατικών χρεών...

SON OFEOΝ