ΔΡΑΧΜΗ... Η μεγάλη τρομοκράτισσα

Αν υποθέσουμε ότι οι ΗΠΑ και το δολάριο έχουν συγκρουόμενα συμφέροντα με την Ευρώπη και το Ευρώ, τότε θα έπρεπε σήμερα οι Αμερικανοί να είναι ευτυχείς με την τραγική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η οικονομία της Ελλάδας. Μάλιστα, θα έπρεπε οι ίδιες οι ΗΠΑ να πρωτοστατούν στις κερδοσκοπικές επιθέσεις εναντίον της Ελλάδας, εφόσον αυτή θα ήταν ο αδύναμος κρίκος του Ευρώ.

Αντί όμως της φυσιολογικής συμπεριφοράς, την οποία επιβάλει η λογική της οικονομίας, βλέπουμε τις ΗΠΑ να φέρονται "περίεργα". Τις βλέπουμε απόλυτα ευθυγραμμισμένες με την Ευρώπη.

"Αγωνιούν" κι αυτές για την τύχη της ελληνικής οικονομίας και σπεύδουν και οι ίδιες να πολεμήσουν τους διεθνείς κερδοσκόπους. Αυτούς, δηλαδή, που θεωρητικά απειλούν τους "Ευρωεχθρούς" τους και υπό φυσιολογικές συνθήκες θα μπορούσαν να εργάζονται επ’ αμοιβή για τους ίδιους.

Αγωνιούν τόσο πολύ, που δεν διστάζουν να το αποκαλύπτουν ακόμα και από τα πιο επίσημα "χείλη". Στα υπουργεία των Εξωτερικών —ως γνωστόν— δεν κατοικούν ποιητές και λογοτέχνες. Ειδικά μάλιστα στα υπουργεία των ιμπεριαλιστών δεν υπάρχουν τέτοιοι ούτε για δείγμα. Γιατί το λέμε αυτό; Γιατί στα υπουργεία αυτά τίποτε δεν λέγεται τυχαία. Όταν λοιπόν η διαβόητη Χίλαρι Κλίντον αναφέρει στον λόγο της ότι ο Ομπάμα "αγωνιά" να δει τον Γιωργάκη, αυτό κάτι σημαίνει. Τον Γιωργάκη δεν αγωνιά να τον δει ούτε καν η μάνα του που τον γέννησε. Ούτε καν λογοτέχνης —ποιητική αδεία— μπορεί να το πει αυτό.

Γι' αυτόν τον λόγο μιλάμε για παραλογισμούς. Οι ΗΠΑ θεωρητικά θα έπρεπε να πολεμάνε το Ευρώ και άρα και τον αδύναμο "κρίκο" του, που είναι η Ελλάδα. Ακόμα και ο Ομπάμα θα έπρεπε να είναι σε θέση να το καταλάβει αυτό. Μπορεί ο ίδιος από τύχη να παριστάνει τον Πλανητάρχη και να μην μαζεύει μπαμπάκι κάπου στην Αλαμπάμα, αλλά αυτό έπρεπε να είναι σε θέση να το καταλάβει. Όμως, αντ' αυτού έχουμε το παράδοξο φαινόμενο το κράτος του δολαρίου να ακολουθεί την ίδια πολιτική με τη Γερμανία ή τη Γαλλία του Ευρώ. Μιλάμε για "αγάπη" προς την Ελλάδα. Μέχρι και την ταξιδιωτική βίζα μάς υποσχέθηκαν ότι θα καταργήσουν για τους Έλληνες, οι οποίοι θέλουν να ταξιδεύσουν προς τις ΗΠΑ. Στη θεωρητικά πιο δύσκολη στιγμή της ελληνικής οικονομίας. Στη στιγμή, που, με βάση τη λογική, πολλοί Συνέλληνες θα ήθελαν να πάνε για εργασία στις ΗΠΑ και άρα να εκμεταλλευτούν αυτό, το οποίο ήθελαν επί χρόνια να αποφύγουν οι ΗΠΑ.

Όλα αυτά αντιλαμβανόμαστε ότι είναι όχι απλά παράξενα, αλλά παράλογα. Εξωφρενικά παράλογα, αν σκεφτεί κάποιος ότι οι από την εθνική τους "φύση" ανθέλληνες Εβραίοι είναι αυτοί, οι οποίοι ελέγχουν σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα τη διπλωματική στάση των ΗΠΑ. Αν, δηλαδή, είναι μία φορά παράλογο, που οι ΗΠΑ θέλουν να βοηθήσουν την οικονομία της Ελλάδας, είναι δύο φορές παράλογο, αν σκεφτεί κάποιος τον ρόλο των Εβραίων στην πολιτική των ΗΠΑ. Επειδή λοιπόν παράλογα δεν υπάρχουν σε ένα σύστημα με λογικά και μεγάλα συμφέροντα, εύλογα προκύπτουν κάποια ερωτήματα. Τι ακριβώς φοβούνται τόσο ισχυροί παράγοντες από ένα κράτος, το οποίο είναι μικρότερο από μια Νέα Υόρκη ή ένα Βερολίνο; Τι ακριβώς ενώνει παράγοντες, οι οποίοι θεωρητικά είναι εχθροί μεταξύ τους;

Αυτό, το οποίο φοβούνται όλοι αυτοί, είναι η ΔΡΑΧΜΗ. 

Γιατί τους φοβίζει η Δραχμή και όχι το Λέβ, το Φιορίνι το Ζλότι ή η Κορώνα; Γιατί η Δραχμή "ακουμπάει" στη Μεσόγειο. Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημά τους. Ό,τι "ακουμπάει" στη Μεσόγειο, γίνεται "καταλύτης" οικονομικών εξελίξεων. Μια Δραχμή της Μεσογείου απειλεί το Ευρώ, το οποίο ακουμπάει κατά κύριο λόγο στη βιομηχανία της Βορείου Ευρώπης. Η Μεσόγειος αποδίδει χρυσάφι, είτε λειτουργεί η οικονομία είτε όχι, ενώ το Ευρώ, για να είναι ισχυρό, πρέπει να υπάρχει παραγωγή. Η Μεσόγειος δίνει μεροκάματο σε κάποιον, ακόμα κι αν αυτός κάθεται σταυροπόδι σε κάποια αμμουδιά, ενώ η βιομηχανία δίνει μεροκάματο μόνον σε κάποιον που ιδρώνει πάνω σε έναν τόρνο.

Η Κρήτη, η Κέρκυρα, η Ρόδος ή η Μύκονος μπορεί στη φαντασία του κόσμου να είναι παραμυθένια νησιά, αλλά στην οικονομία της αριθμητικής είναι μορφές κεφαλαίου. Κεφαλαίου μεγάλης οικονομικής απόδοσης, η οποία είναι μετρήσιμη. Όμως, όταν κάτι είναι μετρήσιμο, είναι ταυτόχρονα και συγκρίσιμο. Άρα η Κρήτη, η Κέρκυρα και τα άλλα τα νησιά στον "Πλανήτη" της οικονομίας εκτός από όμορφοι τουριστικοί προορισμοί είναι και γίγαντες του κεφαλαίου, όπως είναι η Siemens, η Coca-Cola ή η Heinz. Όποιος κατέχει αυτό το κεφάλαιο, δεν κινδυνεύει στον αγώνα της επιβίωσης. Αυτό είναι το πρόβλημα κάποιων. Το κεφάλαιο της Μεσογείου. Το καλύτερο και πιο αποδοτικό κεφάλαιο δίπλα στην πλουσιότερη αγορά του Πλανήτη. Αυτή είναι η δύναμη της Μεσογείου. Η Μεσόγειος εισπράττει ό,τι υπάρχει —είτε πολύ είτε λίγο— στις τσέπες του κόσμου, ενώ η παραγωγή εισπράττει μόνον όταν υπάρχει οικονομική λειτουργία.

Τώρα, που η οικονομική κρίση έγινε παγκόσμια και ομοιογενής, οι ισχυροί του συστήματος φοβούνται τον πρώτο λαό, ο οποίος θα προσπαθήσει να επιβιώσει, χωρίς να σέβεται τις αρχές του δικού τους συστήματος. Φοβούνται τον πρώτο λαό, ο οποίος, λόγω της θέσης του ή της ιδιομορφίας του κεφαλαίου του, θα λειτουργήσει με έναν "ανορθόδοξο" τρόπο, που θα αποτελεί κακό "παράδειγμα" για τους υπολοίπους. Σε μια εποχή παγκόσμιας αβεβαιότητας —και με τη φτώχεια να είναι μια συνεχής και μόνιμη απειλή ακόμα και για τους λαούς των ισχυρών κρατών— φοβούνται τον πρώτο λαό, ο οποίος θα λειτουργήσει ιδιόμορφα, λόγω των ιδιομορφιών του. Με ένα τεράστιο "ποίμνιο", το οποίο πρέπει να το οδηγήσουν μέσα σε μια πρωτοφανή "καταιγίδα" φτώχειας και ανεργίας, φοβούνται το πρώτο "πρόβατο", το οποίο θα πιάσει "άκρη" και δεν θα τους ακολουθεί, χωρίς όμως να απειλείται με "καχεξία" εξαιτίας της επιλογής του.

Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν ότι η Δραχμή δεν είναι απλό πράγμα. Η Δραχμή μπορεί να γίνει μια "τρύπα" στο "σκάφος", που λέγεται παγκόσμιο σύστημα. Όμως, καμία "τρύπα" δεν είναι ασήμαντη …όσο μικρή κι αν είναι. Η πιο ασήμαντη τρύπα μπορεί να βυθίσει το μεγαλύτερο "καράβι", αν αυτή δεν προσεχθεί. Ολόκληρο το παγκόσμιο οικονομικό "οικοδόμημα" κινδυνεύει από την ασήμαντη Δραχμή της ασήμαντης ελληνικής οικονομίας. Γι' αυτόν τον λόγο οι πάντες αγωνιούν για την τύχη αυτής της οικονομίας. Γι' αυτόν τον λόγο οι πάντες θέλουν να συναντηθούν με τον Γιώργο Παπανδρέου και να τον "βοηθήσουν". Τρέχουν να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα. Γιατί; Γιατί οι ισχυροί του ατλαντισμού έχουν κάνει την "πατάτα" όλων των αιώνων. Παρασυρμένοι από το γυφταριό του σιωνισμού, έκαναν λάθη αδιανόητα για το σύστημα. Εξανέμισαν το κεφάλαιό τους και διέλυσαν το πλαίσιο, που καθιστούσε ελεγχόμενο το κεφάλαιο των εχθρών τους.

Στην πραγματικότητα σήμερα γινόμαστε μάρτυρες μιας συγκλονιστικής γιγαντομαχίας. Οι ατλαντικές δυνάμεις δίνουν τον αγώνα τους απέναντι στις δυνάμεις της Μεσογείου. Οι δυνάμεις των δύο ακτών του Ατλαντικού δίνουν αγώνα απέναντι στις δυνάμεις των ακτών της Μεσογείου. Οι δυνάμεις των Αγγλοσαξόνων, των Άγγλων, των Σαξόνων των Φράγκων, των Ούννων και των Γότθων. Οι κυρίαρχες δυνάμεις των τελευταίων αιώνων. Οι δυνάμεις, που κάποτε νίκησαν τη Μεσόγειο και την έλεγξαν απόλυτα στο διάστημα της παντοκρατορίας τους. Όλοι αυτοί πρέπει να δώσουν σήμερα τον υπερπάντων αγώνα, εφόσον γνωρίζουν ότι, αν τον χάσουν, θα χαθούν και οι ίδιοι από το προσκήνιο. Γιατί; Γιατί —άσχετα αν η μία πλευρά του Ατλαντικού έχει "επενδύσει" στο Δολάριο και η άλλη έχει "επενδύσει" στο Ευρώ— και οι δύο τους έχουν "επενδύσει" στον υπερεθνικό σχεδιασμό της Νέας Τάξης.

Τόσο το Δολάριο όσο και το Ευρώ έχουν νόημα και αξία μόνον για όσο διάστημα ισχύει ο υπερεθνικός σχεδιασμός με τους ίδιους ως κυρίαρχους του κεφαλαίου του. Οι μεταξύ τους συγκρούσεις έχουν νόημα μόνον για όσο διάστημα υπάρχει η υπερεθνική "πλατφόρμα", που φιλοξενεί τους "μονομάχους". Αν το οποιοδήποτε κράτος απειλήσει αυτόν τον σχεδιασμό, τους καταστρέφει. Απλά, ο καθένας από αυτούς καταστρέφεται για διαφορετικούς λόγους. Οι Αμερικανοί καταστρέφονται, γιατί ένας νέος εθνικός σχεδιασμός θα τους κάνει να "υποχωρήσουν" πίσω από τον Ατλαντικό με ανυπολόγιστες ζημιές και χωρίς την παραμικρή πιθανότητα επανόδου στο προσκήνιο, ενώ οι Γερμανογάλλοι θα πρέπει να "ξεχάσουν" τις επενδύσεις της λεηλασίας, τις οποίες πραγματοποίησαν εις βάρος των υπολοίπων Ευρωπαίων και να "υποχωρήσουν" στην εσωτερική ευρωπαϊκή ιεραρχία.

Αυτό είναι πλέον το πρόβλημά τους. Μετακίνησαν τον ιμπεριαλισμό τους από την παραγωγή στο εμπόριο. Εκεί, που έλεγχαν όλο τον κόσμο με τα σιδερόφρακτα εργοστάσιά τους, επιχείρησαν να κάνουν το ίδιο με γύφτικους "πάγκους" της αγοράς. Έχοντας λοιπόν χάσει —λόγω του εμπορικού σχεδιασμού της Νέας Τάξης— τον έλεγχο της παραγωγής, έχουν συγκεντρώσει το σύνολο της ισχύος τους στον έλεγχο της αγοράς. Αυτό γίνεται μέσω των μεγάλων πολυεθνικών του εμπορίου. Εταιρείες όπως η ΙΚΕΑ, η Makro, η Lidl, η Aldy, η Carrefour, η Media Markt, η Praktiker, η Jumbo, η Leroy Merlin, είναι οι "πλατφόρμες" του νέου εμπορικού ιμπεριαλισμού. Είναι "άρματα", τα οποία μονοπωλούν την παγκόσμια αγορά και άρα εισπράττουν τη μερίδα του λέοντος στα παγκόσμια κέρδη.

Αν όμως στα ταμεία αυτών των εταιρειών βρίσκεται η δύναμη της εισπρακτικής "μηχανής" των ιμπεριαλιστών, τότε στα "ράφια" αυτών των εταιρειών βρίσκεται το πραγματικό μυστικό αυτής της δύναμης. Στα "ράφια" αυτών των εταιρειών στην πραγματικότητα δίνουν τη μάχη της επικράτησης —υπό συνθήκες αθέμιτου ανταγωνισμού— οι δικές τους εταιρείες. Στα "ράφια" αυτών των εταιριών αποφασίζεται ποια εταιρεία θα γίνει χρυσοφόρα "Coca-Cola" και ποια θα γίνει "Τέλος-Κόλα" πριν καν ξεκινήσει. Αυτές οι εμπορικές εταιρείες-μονοπώλια της αγοράς αποφασίζουν για το ποιες από τις παραγωγικές εταιρείες θα γιγαντωθούν και θα επικρατήσουν στους κλάδους τους. Αυτές είναι το "δίκτυο", που αποφασίζουν ποιος θα "κυκλοφορεί" στην παγκόσμια αγορά. Αυτές είναι που αποφασίζουν υπέρ των "ομογάλακτών" τους και εις βάρος όλων των άλλων.

Από αυτήν τη δυνατότητα πήραν το "θάρρος" οι ιμπεριαλιστές και μετακίνησαν την παραγωγή τους στην Κίνα. Ήταν σίγουροι ότι με αυτές τις εταιρείες θα έλεγχαν την παγκόσμια παραγωγή, όποιος κι αν ήταν αυτός, που πραγματικά θα παρήγαγε. Το αποτέλεσμα αυτής της επιλογής τους ήταν πρωτοφανές για την παγκόσμια οικονομική ιστορία. Οι "παραγωγικές" εταιρείες, που μονοπωλούν την αγορά, δεν είναι πλέον βιομηχανικές εταιρείες. Είναι εταιρείες βιομηχανικού "χαρτοφυλακίου". Είναι εταιρείες, οι οποίες θεωρητικά παράγουν, ενώ στην πραγματικότητα απλά διατηρούν υπό την κατοχή τους τις "πατέντες", οι οποίες επιτρέπουν τη νόμιμη παραγωγή. Αυτές οι εταιρείες, που μονοπωλούν το σύνολο της παγκόσμιας αγοράς, μονοπωλούν και την ελληνική αγορά.

Αν η ελληνική οικονομία —εξαιτίας της σημερινής της κακής οικονομικής κατάστασης— αναγκαστεί να υποχωρήσει στο επίπεδο της Δραχμής, όλες αυτές οι εταιρείες θα αναγκαστούν να εγκαταλείψουν την αγορά της. Γιατί; Γιατί θα χάσουν την ανταγωνιστικότητα τους μέσα σ' αυτήν. Γιατί απλούστατα τα λειτουργικά τους έξοδά θα βρίσκονται στο επίπεδο του πανάκριβου Ευρώ —λόγω της διεθνιστικού τύπου δραστηριότητάς τους— αλλά τα έσοδά τους θα πρέπει να περιοριστούν στο επίπεδο της φτηνής Δραχμής. Το πρόβλημα αυτών των εταιρειών θα είναι ακόμα πιο σοβαρό, γιατί όλα αυτά τα χρόνια αφήνονταν να αισχροκερδούν, προκειμένου να εγκατασταθούν εύκολα —και τζάμπα, εφόσον το έκαναν με τα χρήματα των Ελλήνων— μέσα στην ελληνική αγορά και να εμφανίζουν μεγάλες κερδοφορίες για τους μετόχους τους.


Αυτό είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί σ' αυτούς. Να βγει η Ελλάδα από το Ευρώ και να αναγκαστούν οι Γερμανοί να δώσουν ως αποζημίωση "αξία" του Ευρώ και όχι "χαρτάκια" από αυτά που παίζουν τα παιδιά "Monopoly". Να είσαι ως κράτος στη φτηνή Δραχμή και η γερμανική αποζημίωση να "αποτιμάται" σε όγκους πετρελαίου, χρυσού ή πρώτων υλών, αγορασμένους σε ακριβό Ευρώ. Αν σε αυτά τα άπειρα χρήματα του χρέους προσθέσει κάποιος και τα επίσης πολλά χρήματα που προβλέπεται να πάρει ένα κράτος όταν αποχωρεί από το Ευρώ, αντιλαμβανόμαστε το πρόβλημα …Το μέγεθος του προβλήματος των άλλων και όχι των Ελλήνων.

Η συγκυρία της σημερινής παγκόσμιας οικονομικής κρίσης κάνει αυτήν την "απόσχιση" δελεαστική για τους Έλληνες. Γιατί; Γιατί έχει αρχίσει η πείνα και στους Έλληνες δεν αρέσει να πεινάνε και μάλιστα υπό την ηγεσία κοιλιόδουλων προδοτών, όπως είναι ο εγγονός του αρχιδοσίλογου των Ναζί Πάγκαλος. Οι Έλληνες δεν πείνασαν σε πολύ πιο δύσκολες εποχές και δεν θα ανεχτούν με τίποτε να το υποστούν σήμερα. Ειδικά σήμερα, που έχουν οι ίδιοι την "εμπειρία" της Ευρώπης και η οποία εμπειρία προφανώς δεν θα τους άρεσε ιδιαίτερα. Κάποτε "ζήλευαν" τους Ευρωπαίους, γιατί απλούστατα δεν είχαν "ζήσει" ποτέ ως τέτοιοι και υπερεκτιμούσαν τα "καθρεπτάκια" και τις "χάντρες" που φορούσαν. Κάποτε αισθάνονταν Βαλκάνιοι και ζήλευαν οτιδήποτε προερχόταν από τη Δύση. Σήμερα έγιναν Ευρωπαίοι και αυτό δεν τους αρέσει, γιατί απλούστατα έγιναν φτωχοί Ευρωπαίοι.

Απλά είναι τα πράγματα. Κάποτε ο Έλληνας έπαιρνε το "σαραβαλάκι" του, αλλά έκανε έναν μήνα διακοπές στα καλύτερα μέρη της πάμφθηνης Ελλάδας της Δραχμής. Σήμερα έχει ολοκαίνουργιο αυτοκίνητο, αλλά όχι μόνον δεν μπορεί να πάει πουθενά στην πανάκριβη Ελλάδα του Ευρώ, αλλά στην πραγματικότητα δεν μπορεί ούτε με βενζίνη να το γεμίσει. Κάποτε ο Έλληνας αγόραζε με τα τσουβάλια τα καλύτερα φρούτα και λαχανικά της Ευρώπης και απλά ζήλευε τον Βορειοευρωπαίο, ο οποίος είχε ηλεκτρονικό ψυγείο στο σπίτι του. Σήμερα έχει και ο ίδιος ένα τέτοιο ψυγείο, αλλά δυστυχώς γι' αυτόν —όταν δεν είναι άδειο— είναι γεμάτο από τα μεταλλαγμένα "σκουπίδια", τα οποία προβλέπεται να δίνουν οι πολυεθνικές στην πλέμπα της Ευρώπης.Σήμερα, που, λόγω παγκοσμιοποίησης, έγινε και ο Έλληνας "Βορειοευρωπαίος", δεν του αρέσει. Στην αρχή του άρεσε, αλλά τώρα δεν του αρέσει. Στην αρχή του άρεσε, όταν έπαιρνε φτηνά μίξερ, αλλά τώρα, που δεν έχει φρούτα να βάλει μέσα σ' αυτά, δεν του αρέσει. Στην αρχή του άρεσε, όταν έπαιρνε φτηνές φωτογραφικές μηχανές, αλλά τώρα, που δεν μπορεί να ταξιδεύσει καθόλου, δεν του αρέσει.

Αν αυτός ο Έλληνας, που "χόρτασε" τα gadgets —αλλά πλέον άρχισε να πεινάει—, αντιληφθεί ότι η Δραχμή μπορεί να τον ταΐσει και να τον "λιάσει" στον Ήλιο της Μεσογείου, έχει εγκαταλείψει την Ευρώπη και το Ευρώ χωρίς δεύτερη κουβέντα.


Πάνω στη μεγάλη κρίση φαίνεται και ο "χαρακτήρας" κάποιων. Τώρα, στη μεγάλη ανάγκη της Ελλάδας, οι Γερμανοί βιάζονται να τη βάλουν να "ξεπουλήσει" το δημόσιο κεφάλαιό της. Βιάζονται ν' αρπάξουν τη ΔΕΗ, τα Ελληνικά Πετρέλαια κλπ.. Επειδή είναι "καλοί" άνθρωποι. Για να μας "βοηθήσουν" το κάνουν. Μα, αν τα πάρουν αυτά, πώς θα βοηθήσουν; Θα τους τα χαρίσουμε, για να μας βοηθήσουν; Βοηθάς κάποιον, για να μην πουλήσει αυτά, τα οποία δεν πρέπει να πουλήσει. Δεν τον βοηθάς, δίνοντας του ψίχουλα και αφού έχεις πρώτα κρατήσει για λογαριασμό σου την πολύ ακριβότερη περιουσία του. Σε μια τέτοια περίπτωση καλύτερα είναι να πουλήσει τα περιουσιακά του στοιχεία σε τρίτους και να μην τον βοηθήσει κανένας. Τουλάχιστον να μην χρωστάει χάρες.

Όλα αυτά, όπως αντιλαμβανόμαστε, γίνονται, γιατί το επιτρέπει η δύναμη του Νότου. Η τεράστια πλουτοπαραγωγική του δύναμη. Όμως, όπως δεν κρύβεται η δύναμή του, έτσι δεν κρύβεται και η βία με την οποία ελέγχεται ο νικημένος. Φόρο κατοχής εισπράττουν οι Βόρειοι από τον Νότο. Παίζουν οι Βόρειοι με τα πάθη και τα μίση των Νότιων και τους εκμεταλλεύονται. Αρκεί να σκεφτεί κάποιος ότι η Ελλάδα ανήκει υποτίθεται στην Ε.Ε. και από τον πολεμικό ανταγωνισμό της με την υποψήφια για ένταξη Τουρκία κερδισμένη είναι η Γερμανία. Δύο "βαγόνια" της "ουράς" συγκρούονται μεταξύ τους, για να σπρώχνουν την υποτιθέμενη "ατμομηχανή" του "συρμού".

Δύο δυνάμεις του Νότου ανταγωνίζονται σαν τα σκυλιά και τα κέρδη πηγαίνουν στη Γερμανία. Δύο θηρία "αιμορραγούν" ασύστολα και οι "τενεκέδες" με το "αίμα" πηγαίνουν κατ’ ευθείαν στο Βερολίνο. Ένας λογικά σκεπτόμενος άνθρωπος τι θα πίστευε; Ότι οι Γερμανοί θα ήθελαν να επικρατήσει ηρεμία στο Αιγαίο; Ότι οι Γερμανοί θα ήθελαν να υπάρχει ηρεμία στα "σύνορα" της Ευρώπης; Η ηρεμία δεν θα τους αποφέρει κέρδη. Αυτοί θέλουν να βάζουν τα κορόιδα του Νότου να εμφανίζονται σαν βάρβαροι και οι ίδιοι σαν ειρηνοποιοί …με το αζημίωτο βέβαια. Τα κορόιδα να ξοδεύουν για τους "τσαμπουκάδες" και οι πονηροί να εισπράττουν εκ του ασφαλούς. Άρα, γιατί να μην υποθέσουμε ότι πίσω από τα ελληνοτουρκικά επεισόδια στην πραγματικότητα κρύβονται όλοι οι μεγάλοι μας "προστάτες";

Γι' αυτόν τον λόγο μιλάμε για βία. Για ωμή βία σε όλα τα επίπεδα. Αναγκάζουν τις χώρες του Νότου να διαχειρίζονται το κεφάλαιό τους εις βάρος των συμφερόντων των λαών τους. Αναγκάζουν αυτές τις χώρες να γίνονται οι μεγαλοπελάτες τους, για να συντηρούν τη βιομηχανία τους. Με απειλές πολεμικών συρράξεων με την Τουρκία αναγκάζουν τους Έλληνες να πουλάνε γερμανικές ή ολλανδικές μπύρες στα νησιά του Αιγαίου. Με θερμά "επεισόδια" απειλούν τους Έλληνες μέχρι να μάθουν ότι δεν μπορείς να σερβίρεις πρωινό στο Αιγαίο, αν δεν έχεις γερμανικά λουκάνικα, γαλλικά τυριά και εγγλέζικες σοκολάτες. Με ταξιδιωτικές "οδηγίες" απειλούν τους Έλληνες, αν δεν αγοράσουν γερμανικά αυτοκίνητα, για να τα νοικιάζουν στους τουρίστες.Αυτά, τα οποία γίνονται με απροκάλυπτο τρόπο στην Ελλάδα, γίνονται με τον άλφα ή βήτα τρόπο στο σύνολο του ευρωπαϊκού Νότου. Γι' αυτόν τον λόγο μιλάμε για φόρο υποτέλειας των νικημένων στους νικητές. Όταν τα ολλανδικά κέρδη στο Αιγαίο συναγωνίζονται τα ελληνικά, τι άλλο εκτός από "κατοχή" μπορεί να έχουμε;

Απλά πράγματα. Οι Βόρειοι έχουν στήσει "χέρια", "αντλίες" "απόχες", "δίκτυα" και "φτυάρια" και αρπάζουν όσο περισσότερο μερίδιο πλούτου μπορούν από την παραγωγή του Νότου. Όσα περισσότερα κέρδη παίρνουν από τον Νότο, τόσο πιο "φτωχό" τον βλέπουν. Αυτό είναι το "παραμύθι" και αυτό θα λένε για όσο διάστημα δεν αντιδρά κανείς και οι ίδιοι επωφελούνται.


Απλά πράγματα. Οι εθνικές οικονομίες αποτελούν σήμερα "λεία" των Δολαρίων και των Ευρώ, αλλά, αν αυτές για τον οποιονδήποτε λόγο απομονωθούν, όλοι όσοι —είτε ιδιώτες είτε κράτη— έχουν σήμερα Δολάρια και Ευρώ, δεν θα έχουν θέση σε αυτές τις οικονομίες. Τι σημαίνει αυτό; Ότι σήμερα, εξαιτίας του σχεδιασμού, όποιος έχει Ευρώ, έχει και το "δικαίωμα" να το μετατρέπει σε κεφάλαιο μέσα στις χώρες του Ευρώ. Ο πλούτος του δηλαδή στο υπερεθνικό νόμισμα έχει αντίκρισμα κεφαλαίου σε όλα τα κράτη όπου αυτό το νόμισμα ισχύει. Αν αλλάξει αυτός ο σχεδιασμός, χάνεται αυτό το δικαίωμα. Ευρώ θα εξακολουθείς να έχεις, αλλά αυτό δεν θα γίνεται οικόπεδο στο Αιγαίο. Όταν υπάρχει προστατευτική νομισματική πολιτική, όλα αυτά τα δικαιώματα "περιορίζονται" αυτόματα. Απομονώνεται το κεφάλαιο από τα "σύμβολα" του πλούτου —όπως είναι τα χρήματα— και η μεταξύ τους "επαφή" γίνεται με διαφορετικούς νόμους και κανόνες.

Σε μια τέτοια περίπτωση, αν γενικευτεί μια νομισματική κρίση, που θα ξεκινήσει από την Ελλάδα, μπορεί να καταστρέψει τους "international" Εβραίους. Αν την Ελλάδα την ακολουθήσει σε μια ανάλογη πολιτική μια Ιταλία ή μια Ισπανία, τότε τα πράγματα θα είναι δύσκολα γι' αυτούς που έχουν τον πλούτο τους σε χρήμα και δεν το έχουν μεταλλάξει σε κεφάλαιο. Θα έχουν τόνους νομίσματος μιας "υπερβατικής" οικονομίας, η οποία δεν θα ανήκει στον Πλανήτη μας. Οι εμπορικές εταιρείες, που σήμερα λυμαίνονται τις αγορές, απλά δεν θα επιβιώσουν. Όσες δεν θα βάλουν "λουκέτο" μόνες τους, θα αποβληθούν, λόγω των προστατευτικών μέτρων, που πάντα λαμβάνουν οι οικονομίες, προκειμένου να προστατεύσουν τα νομίσματά τους.


Το "αεροσκάφος", που λέγεται Νέα Τάξη, "απογειώθηκε" αναίτια, εξαιτίας λανθασμένων εκτιμήσεων περί παγκοσμιοποίησης και τώρα "πέφτει" από έλλειψη "καυσίμων". Ό,τι και να κάνουν, δεν το "σώνουν". Από τη στιγμή που δεν κατάλαβαν το λάθος του μεθύστακα και βλάκα Τσόρτσιλ το 1945 και αντί να το διορθώσουν το επιβάρυναν το 1991 με τον επίσης μεθύστακα και επίσης βλάκα Μπους, δεν έχουν σωτηρία.

Έπαιξαν και έχασαν. Αυτό ήταν το μέγα λάθος τους. Δεν είχαν λόγο να παίξουν και όμως έπαιξαν. Δεν είχαν λόγο να ρισκάρουν το παραμικρό και όμως ρίσκαραν τα πάντα. Τώρα δεν υπάρχει δρόμος γυρισμού. Θέμα χρόνου είναι να "καταρρεύσει" πλήρως η ατλαντική Νέα Τάξη. Η πρώτη αυτοκρατορική τάξη πραγμάτων, η οποία απειλείται με κατάρρευση, λόγω βλακείας των διαχειριστών της. Δεν έχει καμία πιθανότητα ανάκαμψης. Οι εμπορικοί της "πάγκοι" θα ξηλωθούν από παντού. Οι βιομηχανίες "χαρτοφυλακίου" δεν θα επιβιώσουν. Η τεχνογνωσία θα πάψει να προστατεύεται από διεθνείς νόμους περί Πνευματικών Δικαιωμάτων και οι πάντες θα προσανατολιστούν στο ζητούμενο της παραγωγής και άρα της απασχόλησης.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΡΘΡΟΥ

 (1η δημοσίευση στις 18/3/2010)

ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ/ΦΩΤΟ:Α.Τ.