Ποιος χρειάζεται αυτήν την Ευρώπη;
Το μήνυμα που έστειλε η ευρωκρατία στις αγωνιώδεις εκκλήσεις Ιταλών και άλλων για βοήθεια : «Σας αγαπάμε, είστε η οικογένειά μας, και κατά τα άλλα μπορείτε να πάτε να πνιγείτε»
Περί Ευρωπαϊκής Ένωσης ο λόγος. Σήμερα ακόμη και άνθρωποι που είτε αφελώς είτε ωφελιμιστικά εξακολουθούσαν να δηλώνουν γοητευμένοι από το «ευρωπαϊκό όραμα» (ή, στην καλύτερη περίπτωση, το θεωρούσαν «το μικρότερο κακό») στέκονται αμήχανοι και προβληματισμένοι μπροστά στην πιο κραυγαλέα αποτυχία του: την αδυναμία της Ε.Ε. να αντιμετωπίσει με στοιχειωδώς συντονισμένο τρόπο την "πανδημία".
Αλλά πριν φτάσουμε στο σήμερα, είναι αναγκαίο να δούμε πώς φτάσαμε εδώ. Η πορεία είναι μακρά, και διδακτική, έστω από την ανάποδη. Ας πάρουμε σαν αφετηρία το «ορόσημο» του 1992 και της κακόφημης Συνθήκης του Μάαστριχτ (που, όχι τυχαία, ήρθε μετά την ανατροπή κάθε προηγούμενου συσχετισμού αφότου κατέρρευσε το ανατολικό μπλοκ).
Πώς προχώρησε έκτοτε αυτό που σταδιακά εξελίχθηκε σε ευρωπαϊκή εκδοχή της παγκοσμιοποίησης και σε ένα απρόσωπο γραφειοκρατικό τέρας το οποίο απέκτησε κυριολεκτικά δικαιώματα ζωής και θανάτου επί κρατών και λαών, δίνοντας λογαριασμό μονάχα στις ελίτ;
Όλη η πορεία της Ε.Ε. χαρακτηρίζεται από μια ασίγαστη επίθεση στο δημόσιο τομέα (της υγείας, αλλά όχι μόνο), από την ανατίναξη κατακτήσεων δεκαετιών, και από τη συμμετοχή σε ιμπεριαλιστικούς ληστρικούς πολέμους που κατέστρεψαν τρίτες χώρες. Αυτό μοιάζει γενικολογία, αλλά δεν είναι:
συντίθεται από μια δέσμη πολύ συγκεκριμένων επιθετικών πολιτικών, που κορυφώθηκαν την τελευταία δεκαετία με την επιβολή μνημονίων και απώλειας κυριαρχίας σε μια σειρά κράτη μέλη της Ε.Ε. και με τον εμπρηστικό ρόλο που αυτή έπαιξε σε μια σειρά μέτωπα.
Πώς καταλήξαμε πάλι στα «παρωχημένα» κράτη μέλη
Η κατεύθυνση ανατίναξης του δημόσιου τομέα, περικοπής των κοινωνικών δαπανών και απίσχνανσης –μέχρι κατάργησης– των δημόσιων επενδύσεων, δηλαδή μέτρα «οικονομικά», συνοδεύτηκαν από αντίστοιχες «πολιτικές» επιθέσεις στη δημοκρατία και τη λαϊκή κυριαρχία. Στην πορεία αυτή εγκαταλείφθηκαν σταδιακά αλλά ουσιαστικά ακόμη και οι όποιες προηγούμενες «κοινές πολιτικές» (π.χ. στον αγροτικό τομέα) στη βάση ενός ακραίου νεοφιλελεύθερου δογματισμού που κανοναρχούνταν από τη γερμανική μπαγκέτα. Τον τόνο έδινε πλέον η επίθεση στη ζωντανή εργασία και στην πραγματική παραγωγή, η χρηματιστικοποίηση της οικονομίας και η επιβολή τοκογλυφικών σχέσεων από τους ισχυρούς στους πιο αδύναμους.
Η πολιτική αυτή κατέληξε στη φτωχοποίηση λαών και την ανατίναξη εθνικών οικονομιών – δίχως, παρ’ όλα αυτά, το «αόρατο χέρι των αγορών» να μπορέσει να ανακόψει την πολύμορφη κρίση που πλήττει και αποσαθρώνει την υποτιθέμενη ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Ταυτόχρονα, τα ισχυρά κράτη μέλη της Ε.Ε. πρωτοστάτησαν (αρχικά με φιλοδοξίες «αυτόνομης» πολιτικής κι έπειτα, όταν η Ουάσιγκτον τα επανέφερε στην τάξη, ως ακόλουθοι του ευρωατλαντισμού) σε πραξικοπήματα, εισβολές, κατοχές και διαμελισμούς χωρών. Ας μην πάμε μακριά, σε άλλες ηπείρους: ο ρόλος των Ευρωπαίων στη νέα βαλκανοποίηση της Βαλκανικής αρκεί ως επιβεβαίωση.
►Για ποιόν λαό νοιάζεται αυτή η Κυβέρνηση ; Του Περικλή Δανόπουλου
Είδαμε δηλαδή επί τρεις σχεδόν δεκαετίες μια αξεδιάλυτη επίθεση τόσο σε οικονομικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο, και έναν εντελώς αρνητικό ρόλο στο διεθνές γίγνεσθαι.
Για να φτάσουμε πού, με την έκρηξη της επιδημίας; Στη διαπίστωση ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση, αφού ξεθεμελίωσε τον δημόσιο τομέα και τσαλαπάτησε τη λαϊκή κυριαρχία και το διεθνές δίκαιο, αδυνατεί να διαμορφώσει μια οποιαδήποτε πολιτική αντιμετώπισης έστω ενός συγκεκριμένου προβλήματος και να προστατεύσει τους υπηκόους της.
Τον ρόλο αυτό ανέλαβε, όπως καταλάβαινε και μπορούσε, κάθε «παρωχημένο» κράτος μέλος στην επικράτειά του – ενώ αν κάπου έπρεπε να υπάρχει ένας διεθνής και ηπειρωτικός συντονισμός, θα ήταν σε τέτοια προβλήματα. Αντ’ αυτού, και μπροστά στην έλλειψη οιασδήποτε κοινής στάσης και αλληλεγγύης, κάθε εθνική κυβέρνηση λαμβάνει τα μέτρα που εκείνη κρίνει σκόπιμα, αγνοώντας (για πρώτη φορά τόσο ανοιχτά) τους ασφυκτικούς δημοσιονομικούς κανόνες των Βρυξελλών και του Βερολίνου.
Όμως τι είδους Ένωση είναι αυτή στην οποία, ακριβώς τη στιγμή που υπάρχει η μεγαλύτερη ανάγκη, κάθε κράτος μέλος της αφήνεται στην τύχη του; Τι είδους Ευρώπη είναι αυτή που ασύστολα και ακούραστα καταστρέφει επί δεκαετίες επιτεύγματα ολόκληρων γενεών για να ικανοποιήσει τις εξ ορισμού αχόρταγες και αναίσθητες ελίτ της; Του είδους που το πήραν χαμπάρι όλοι! Του είδους που έχει ξεμείνει κι από ασπιρίνες, πόσο μάλλον από μέλλον! «Σας αγαπάμε, είστε η οικογένειά μας, και κατά τα άλλα μπορείτε να πάτε να πνιγείτε» ήταν το μήνυμα που έστειλε η ευρωκρατία στις αγωνιώδεις εκκλήσεις Ιταλών και άλλων για βοήθεια.
Το μήνυμα ελήφθη από τα λαϊκά στρώματα, μαζί με την υλική βοήθεια που στέλνουν οι αποκλεισμένοι Κουβανοί και οι ακόμη πληγωμένοι Κινέζοι, και πρέπει να επιστραφεί στον αποστολέα: κανείς, πλην μιας χούφτας λήσταρχων με γραβάτα, δεν χρειάζεται αυτήν την καταστροφική, ανάλγητη και άχρηστη «Ευρώπη». Αργά και επώδυνα συγκεντρώνονται οι αναγκαίοι όροι για να παρασκευαστεί το εμβόλιο ενάντια στον θανατηφόρο ιό της ευρωκρατίας και της δικτατορίας των ελίτ.
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Διαμόρφωση/Φωτό:Α.Τ.