Η ουσία του κοινού δικαίου (common law)

Ένας αναγνώστης έχει αντίρρηση:

Τι ακριβώς είναι ο κοινός νόμος (Common Law) ; Και ποιος το λέει αυτό; Και, δεδομένου ότι είμαι κυρίαρχος, ποιος αποφασίζει ότι υπάγομαι σε αυτό;

Με την επανάσταση τα πάντα από την Αγγλία ακυρώθηκαν - συμπεριλαμβανομένου του Common Law της Αγγλίας! Ως εξήγηση, αυτό που είναι ευρέως γνωστό ως "διεθνές δίκαιο" δεν είναι στην πραγματικότητα τίποτα άλλο παρά "έθιμο και πρακτική".

Λογικοί ηγεμόνες, ίσης εξουσίας και ισχύος με τους κυρίαρχους αυτόχθονές τους, δεν θέλουν να πάνε σε πόλεμο με αυτούς - έτσι είναι προσεκτικοί σχετικά με το πώς σχετίζονται με τους ίσους κυρίαρχους αυτόχθονές τους - αυτό εξελίσσεται σε "έθιμο και πρακτική" που, όταν "παραβιάζεται" θα μπορούσε να οδηγήσει σε αντιπαράθεση και ακόμη και σε πόλεμο - αυτό ακριβώς είναι που χρησιμοποιεί το "με συγχωρείτε" για να αποκαταστήσει...

Δεν υπάρχει κανένας σωστός τρόπος να με κρατήσουν σε κάποιο προηγουμένως επινοημένο "κοινό δίκαιο", στο οποίο δεν είχα καμία συμμετοχή στην καθιέρωση και καμία επιλογή ως προς τον σεβασμό ή την προσήλωσή μου σε αυτό!

Απαντάμε :

Το "έθιμο και η συνήθεια από αμνημονεύτων χρόνων" είναι γενικά αυτό που κρύβεται πίσω από τον ορισμό του κοινού δικαίου (Common Law). Δεν υπάρχει μια μοναδική πηγή του κοινού δικαίου, όπως θα περίμενε κανείς με τα νομοθετικά κείμενα που εκδίδονται από το νομοθέτη. Έχοντας πει αυτό, λάβετε επίσης υπόψη ότι ο νόμος ακολουθεί τη φυσική δύναμη.

Ας υποθέσουμε ότι επαναφέρετε τον εγκέφαλό σας σχεδόν στο μηδέν - δεν έχετε καμία γνώση παρά μόνο τη φυσική σας γνώση του καλού και του κακού, τη φυσική σας νοημοσύνη και μια γλώσσα με την οποία μπορείτε να επικοινωνείτε με τους άλλους. Βρίσκεστε στην κυρίαρχη ιδιότητά σας, χωρίς να λογοδοτείτε σε καμία ανώτερη αρχή, αλλά αναγνωρίζοντας την κυριαρχία των άλλων και ότι δεν μπορείτε να μειώσετε την κυριαρχία των άλλων --->  Βρίσκεστε σε ειρήνη.

Έρχεται ένα άλλο ον σαν εσάς που σας προκαλεί πόνο για τον οποίο θέλετε δίκαιη αποζημίωση.

Σε αυτό το σημείο έχετε μια επιλογή: μπορείτε να δώσετε άμεση μάχη, ή μπορείτε να συγκεντρώσετε άλλα όμοια όντα (προτείνουμε 12 από αυτά, μια κριτική επιτροπή) και να τους ζητήσετε να ενωθούν μαζί σας στη μάχη. Αν καταφέρετε να τους πείσετε όλους να συμφωνήσουν ότι έχετε δίκαιη αιτία, τότε θα είστε εσείς και αυτοί εναντίον του κατηγορούμενου (εσείς+αυτοί=13 εναντίον 1).

Αυτοί, που δεν ήταν παρόντες κατά τη στιγμή του εγκλήματος, έχοντας δίκαιη γνώμη, απαιτούν να δικαιολογήσετε το αίτημά σας (δώστε τον κανόνα και αποδείξτε τα γεγονότα).

Εσείς κάνετε την εισήγησή σας και ο κατηγορούμενος κάνει την αντι-εισήγησή του. Μετά τις παρουσιάσεις (τη δίκη) οι ένορκοι αποσύρονται για να συλλογιστούν πάνω σε δύο ερωτήσεις.

Το πρώτο ερώτημα: Ισχύει ο κανόνας; Εάν, κατά τη γνώμη των ενόρκων, ο κανόνας σας δεν είναι έγκυρος (μηδενισμός των ενόρκων), τότε θα αρνηθούν να σας ακολουθήσουν (αθωωτική ετυμηγορία). Αλλά, αν, κατά την ανεξάρτητη κυρίαρχη κρίση τους, συμφωνούν με τον κανόνα σας, τότε προχωρούν στο δεύτερο ερώτημα.

Το δεύτερο ερώτημα: Μήπως οι πράξεις του κατηγορουμένου παραβίασαν τον κανόνα. Εάν, κατά τη γνώμη των ενόρκων, δεν το έκανε, τότε θα αρνηθούν να συνταχθούν μαζί σας (αθωωτική ετυμηγορία). Αλλά, αν, κατά την ανεξάρτητη κυρίαρχη κρίση τους, συμφωνούν ότι παραβιάστηκε ο κανόνας σας, τότε θα σας ενώσουν (ένοχη ετυμηγορία).

Εάν η απόφαση των ενόρκων είναι διχασμένη, το ζήτημα παραμένει άλυτο και μπορεί να χρειαστεί νέα δίκη με νέους ενόρκους.

Εάν η απόφαση των ενόρκων είναι ομόφωνη, είτε "ένοχοι" είτε "αθώοι", το ζήτημα έχει κριθεί, και έχετε πλέον 13 έναντι 1. Ανάλογα με την ετυμηγορία, το "1" θα είναι είτε ο κατήγορος είτε ο κατηγορούμενος.

Όποιος έχανε την υπόθεση θα ήταν ανόητος να δώσει φυσική μάχη εναντίον 13 αντιπάλων. Έτσι, μέσω αυτής της διαδικασίας, φέρνουμε την ειρήνη στο πεδίο.

Ένας κατήγορος έχει πάντα δικαιοδοσία να κατηγορεί. Ο κατηγορούμενος έχει πάντα δικαιοδοσία να υπερασπιστεί. Και, οποιοσδήποτε από τους δύο μπορεί να παραχωρήσει δικαιοδοσία στους ενόρκους για να παρέμβουν.

Αυτή είναι η απόλυτη ουσία του κοινού δικαίου.

Οτιδήποτε περισσότερο από αυτό είναι μια προσπάθεια "βελτίωσης" της διαδικασίας. Ωστόσο, οι λεγόμενες "βελτιώσεις" είναι συχνά ατελείς.

Παρόλο που δεν υπάρχει μοναδική έγκυρη πηγή του κοινού δικαίου, έχουν γραφτεί πολλά τα τελευταία χίλια χρόνια. Πολλοί έχουν καταλήξει να σέβονται τις σκέψεις και τις απόψεις εκείνων που προηγήθηκαν. Το να έχουμε σεβασμό δεν σημαίνει ότι πρέπει να σταματήσουμε να σκεφτόμαστε. Η εκπαίδευση είναι η διαδικασία της μάθησης σχετικά με τα προηγούμενα συμπεράσματα. Αυτά τα συμπεράσματα είναι ένας πολύτιμος οδηγός που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε για να καταλήξουμε στα δικά μας συμπεράσματα.

Στο πραγματικό εθιμικό δίκαιο, δεν υπάρχουν υποχρεωτικοί κανόνες ή προηγούμενα. Ένα δικαστήριο του κοινού δικαίου (ένα δικαστήριο πρακτικών/*court of record) έχει απεριόριστη δικαιοδοσία και είναι ανεξάρτητο από την κυβέρνηση. Όλοι οι εξωτερικοί παράγοντες είναι, στην καλύτερη περίπτωση, συμβουλευτικοί και όχι υποχρεωτικοί.

*Ο γράφων συμπεραίνει, από τους ορισμούς που ακολουθούν, ότι ένα δικαστήριο court of record είναι ένα δικαστήριο που πρέπει να πληροί τις ακόλουθες προϋποθέσεις /κριτήρια:

     1. εξουσία επιβολής προστίμου ή φυλάκισης για περιφρόνηση
     2. τηρεί πρακτικά της διαδικασίας
     3. δικάζει σύμφωνα με το κοινό δίκαιο (όχι με καταστατικά ή κώδικες)
     4. το δικαστήριο είναι ανεξάρτητο από την έδρα (δικαστή)
     5. διαθέτει γενικά σφραγίδα (προαιρετικά)

Σημειώστε ότι ο δικαστής είναι έδρα και δεν είναι το δικαστήριο.Το δικαστήριο είναι είτε ο ίδιος ο κυρίαρχος, είτε οι πλήρως εξουσιοδοτημένοι ένορκοι (που δεν πληρώνονται από την κυβέρνηση).  Black's Law Dictionary, 4η έκδοση, 425, 426.

Οι πατέρες που το ίδρυσαν τα κατάλαβαν όλα αυτά. Κατά την ορκωμοσία του 1801 ο Τόμας Τζέφερσον είπε: "Μερικές φορές λέγεται ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να εμπιστευθεί την αυτοδιοίκηση. Μπορεί, τότε, να του εμπιστευθεί κανείς την κυβέρνηση των άλλων; Ή μήπως έχουμε βρει αγγέλους με τη μορφή βασιλιάδων για να τον κυβερνούν; Ας αφήσουμε την ιστορία να απαντήσει σε αυτό το ερώτημα". Και έγραψε: "Δεν γνωρίζω κανένα ασφαλές αποθετήριο των τελικών εξουσιών της κοινωνίας παρά μόνο τους ίδιους τους ανθρώπους: και αν θεωρούμε ότι δεν είναι αρκετά φωτισμένοι ώστε να ασκούν τον έλεγχό τους με υγιή διακριτικότητα, η λύση δεν είναι να τους τον πάρουμε, αλλά να ενημερώσουμε τη διακριτικότητά τους". [Επιστολή, 28 Σεπτεμβρίου 1820.]

Οι αυτοδιορθούμενες προσωρινές ατέλειες του κοινού δικαίου ήταν προτιμότερες από τις παγιωμένες ατέλειες των νομοθετημένων γραπτών νόμων. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο επέλεξαν το κοινό δίκαιο ως νόμο ανώτερο από τους νόμους και όλες τις άλλες μορφές δικαίου. Εξέφρασαν αυτή την επιλογή μέσω της 7ης τροπολογίας του Συντάγματος, η οποία ουσιαστικά λέει ότι κανένα δικαστήριο δεν μπορεί να αναθεωρήσει ( επανεξετάσει) την απόφαση των ενόρκων.

Επίσης, παρατηρήστε ότι, αν και το εθιμικό δίκαιο είναι εκτός Συντάγματος, το Σύνταγμα εξουσιοδοτεί τις ΗΠΑ να στηρίζουν το εθιμικό δίκαιο με τη δικαστική τους εξουσία. Βλέπε άρθρο ΙΙΙ, παράγραφος 2-1.

Ένα καταστατικό ή συνταγματικό δικαστήριο (είτε πρόκειται για εφετείο είτε για ανώτατο δικαστήριο) δεν μπορεί να αμφισβητήσει την απόφαση ενός δικαστηρίου του κοινού δικαίου. Το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ αναγνωρίζει το εθιμικό δίκαιο ως υπέρτατο: "Η απόφαση ενός καταστατικού δικαστηρίου του οποίου η δικαιοδοσία είναι οριστική, είναι εξίσου τελεσίδικη για όλο τον κόσμο, όπως θα είναι και η απόφαση αυτού του δικαστηρίου. Είναι εξίσου τελεσίδικη για το δικαστήριο αυτό όσο και για άλλα δικαστήρια. Βάζει τέλος στην έρευνα σχετικά με το γεγονός, αποφασίζοντας το". Ex parte Watkins, 3 Pet., σε 202-203. [αναφέρεται από SCHNECKLOTH v. BUSTAMONTE, 412 U.S. 218, 255 (1973)].


Πηγή - Μετάφραση/επιμέλεια/διαμόρφωση/φώτο-logo : Α.Τ.

Μερικές απόψεις του Α.Τ. :

Κάποιοι θα ρώταγαν δικαιολογημένα, "γιατί αυτή η εμμονή με το Παγκόσμιο Κοινό Δίκαιο και ποια η σχέση της Ελλάδας με αυτό;"

-Ως γνωστόν η πατρίδα μας δεν συνιστά μέλος της Κοινοπολιτείας (Αγγλία,Η.Π.Α.,Καναδάς,Αυστραλία,Ν Ζηλανδία,Κύπρος κλπ.) ώστε να υπάγεται επίσημα και στο Κοινό Δίκαιο σαν αντίποδα του Αγγλικού Δικαίου του Ναυαρχείου. Ωστόσο κατά τη γνώμη μου, κατόπιν της επίσημης υπαγωγής μας στο Ναυτικό Αγγλικό Δίκαιο, λόγω της πίεσης των "δανειστών", μας δόθηκε αυτόματα το ΔΙΚΑΙΩΜΑ να συμπεριλάβουμε το Common Law στα όπλα καταπολέμησης του εκκλησιαστικού δικαίου των κανόνων του Βατικανού - γιατί ΑΥΤΟ είναι το "στέμμα" στο οποίο υπαγόμαστε και αυτό μας γενοκτονεί και μας καταδυναστεύει αιώνες τώρα με τους τρόπους που αναφέρονται λεπτομερώς σ'αυτό εδώ το ιστολόγιο. Άλλωστε, το δηλώνει και το όνομα : "Παγκόσμιο Κοινό Δίκαιο" και ασχολείται με το Παγκόσμιο Καταπίστευμα του οποίου, εμείς οι Έλληνες είμαστε αναντίρρητοι Ιδιοκτήτες για πολλούς και διάφορους λόγους που δεν είναι του παρόντος να αναλυθούν.

Ό,τιδήποτε αναφέρεται στις έρευνες περί Ναυτικού Δικαίου, έχει άμεση σχέση ΚΑΙ με δικό μας Δικαστικό σύστημα/Μυθοπλασία, το οποίο είτε το παραδέχεται είτε όχι, είναι απόρροια του Ρωμαϊκού και κατά συνέπεια αναγάγεται στο  Παγκόσμιο εκκλησιαστικό σύστημα δουλείας και εκμετάλλευσης των ανθρώπων του πλανήτη Γαία.


**** Δεν τα διδάσκουν αυτά στα σχολεία, κάντε τους απαραίτητους συσχετισμούς/παραλληλισμούς και ΚΥΡΙΩΣ, τις δικές σας ΕΡΕΥΝΕΣ πάνω στην επίδραση του "Δικαίου του στέμματος" στις ζωές μας  ****